อมตะ
"มนุษย์มีความโลภ มนุษย์มีความอยาก เมื่อได้สิ่งที่อยากแล้ว ก็จะไขว่คว้าหาสิ่งใหม่มาอยากต่อ มนุษย์เปลี่ยนแปลงสังคม มนุษย์เปลี่ยนโลก เปลี่ยนธรรมชาติ แต่สิ่งที่มนุษย์เปลี่ยนไม่ได้ก็คือ อายุขัย และ เวลา..... อาจจะกล่าวได้ว่ะ มนุษย์ทุกคนต้องการเวลา และ อายุขัย คือ ต้องการความเป็นอมตะนั่นเอง แต่ว่าเป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาติ มากไป... พระผู้เป็นเจ้าเป็นผู้กำหนดอายุขัยของสัตว์บนโลกไม่เว้นแม้แต่สัตว์ประเสิร์ฐอย่างเราๆนี่หรอก พระเจ้ากำหนด ทุกสิ่ง แต่มนุษย์ก็ทำลายทุกอย่าง....
" สิ้นเสียงของเครื่องบรรยายอัตโนมัติ วิเชียรก็เสริมต่อทันที "แต่นี่ก็คือโครงการของพวกเรา ตอนนี้ พวกเราสามารถลอง แยกเซลล์ที่กำหนดอายุของสัตว์ออกมาได้ และเมื่อปล่อยระยะเวลาไว้6เดือน ก็ปรากฎว่าสมรรถภาพและทุกอย่างของสัตว์ ตัวนั้น ยังเหมือนเดิม เหมือนกับวันที่เราผ่าเอาเซลล์นั้นออกมา ดังนั้น หากโครงการนี้พัฒนาต่อไป ซักวัน ผมเชื่อว่า มนุษย์ จะไม่มีวันแก่แน่นอนครับ" สิ้นเสียงวิเชียร ทุกคนหน้าตึกก็ปรบมือสนั่นหวั่นไหว
.... "ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ" "ดร.คะดร. ของที่สั่งได้มาแล้วค่ะ"ภาสิณี ผู้ช่วยสาวของวิเชียรนำเครื่องมือมากมาย ก่ายกองมาให้ .."ขอบใจมากนะต้อย พอดีการแยกเซลล์ของแมลงนี่มันต้องใช้เวลามากเสียด้วย อีกอย่างตัวก็เล็กกว่าหนูตะเภา กว่าจะหาเจอนี่แทบคลั่ง" วิเชียรบ่น ด้วยความเบื่อหน่ายแต่ก็ยังไม่ละความวิสาหะ เขาทำการทดลองของเขาไปเรื่อยๆ กับสัตว์หลายๆชนิด แล้วผลก็ออกมาอย่าง สวยงาม ในสถานที่ทดลองของเขา มีม้าที่ไม่มีวันตาย มีผีเสื้อที่สีสวยตลอดปี ไม่สิ ตลอดกาลเลยก็ว่าได้ มีหมาที่ไม่ตัวโตขึ้นเลย แม้อายุจะปาเข้าไป20แล้ว
... วิเชียรไม่เคยหยุดการทดลองของเขา ตอนนี้ เขาก็มีอายุ40ปีเศษๆแล้ว ผลิตสิ่งมีชีวิตตลอดกาล ได้มากมาย มอบความอมตะให้แก่เพื่อนร่วมโลกมามากแล้ว วันนี้แหละ เค้าจะให้ของขวัญกับตัวะเอง เขาจะให้ความเป็นอมตะแก่ ตัวเอง เขาจะไม่มีวันแก่เฒ่า และจะอยู่ดูโลกของเขา โลกของมนุษย์อมตะ เขาพาร่างกายที่ยังไม่ถึงอายุขัยและ ยังพอมีแรงเข้าไปในห้องผ่าตัด นอนรอเวลาที่ผู้ช่วยสาว ลูกศิษย์คนเก่ง ภาสิณี ... จะมาผ่า ตัดแยกเซลล์ให้เขา ให้เขามีแรงทำโครงการนี้ต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีหยุด เขารู้ว่านี่เป็นการเสี่ยงที่นำมาทดลองกับคน ถึงแม้ว่าจะ ทดลองกับสัตว์มามากมายแล้วก็ตาม ไม่นานเกินรอ ภาสิณีเดินเข้าห้องมาพร้อมกับอุปกรณ์ที่เขาเคยใช้กับสัตว์ต่างๆ
โอ ..... สิ่งที่เขาทำลงไปจะเป็นผลต่อเขาเองหรือไม่ ไม่มีใครรู้(ยกเว้นผู้แต่ง) ภาสิณีตรวจเครื่องมืออะไรเสร็จ ก็จัดการฉีดยาสลบให้เขา ก่อนหมดสติไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่เขาได้ยินเสียง ของผู้ช่วยเป็นครั้งสุดท้าย ..... "ไว้ใจหนูเถอะค่ะ"แล้วเขาก็หมดสติไป ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ มันช่างสวยงามเหลือเกิน ต้นไม้เขียวขจี ผลไม้หลากสี มีสีทอง สีส้ม สีเยี่ยวม้า สีสันแปลกตากว่าผลไม้ไดได ที่จะมีในโลกได้ .... โอ นี่เขาอยู่ในสวรรค์แล้วหรือ หรือว่านี่คือสวนอีเดน สวนที่เป็นที่อยู่ของต้นตระกูลมนุษย์ เขาเดินเลาะเลี้ยว ผ่านต้นไม้ใบหญ้าต่างๆ เห็นสัตว์ประหลาดๆมากมาย สุนัขที่มีหัวเป็นนกและมีหางเหมือนราชสีห์ หมูป่าที่มีร่างกายเป็นจิ้งจกกำลังส่ง เสียงร้อง จุ๊ จุ๊ อยู่บนต้นไม้ นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ
.... ฉับพลันทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกปวดที่หน้าอก โลกที่เขาเห็นหายไปแล้ว ต้นไม้ สีเขียวเหี่ยวเฉาลงไปเหมือนผ่าน เวลาเป็นล้านปี สัตว์ต่างๆเหลือเพียงโครงกระดูก และเค้าก็กำลังจะตายหรือนี่ กำลังจะเป็นเหมือน สัตว์เหล่านี้หรือ เขาไม่ต้องการ การทดลองของเขาต้องสำเร็จ แต่ตอนนี้ ไม่ไหวแล้ว ขยับตัวไม่ได้ นี่หรือความรู้สึกเวลาตาย มันก็ไม่ เลวร้ายเท่าไหร่เลยนะ
"ดร.คะ ดร.ตื่นได้แล้วค่ะ"เสียงภาสิณีปลุกเขาจากภวังค์ "ดร.คะ การทดลองเป็นผลค่ะ หนูแยกเซลล์ออกมาสำเร็จ ดร.เป็นมนุษย์ คนแรกที่เป็นอมตะของโลกนี้แล้วนะคะ หนูดีใจจริงๆเลย" น้ำเสียงของภาสิณีนั้นดีใจอย่างเห็นได้ชัด และนี่แหละคือก้าวแรกของ ความเป็นอมตะ ของมนุษย์ หลายร้อยหลายพันปีผ่านไป ทุกคนในโลกนี้เป็นอมตะแทบทั้งหมด ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่แก่ตายนอกจากถูกฆ่าตาย
... ประชาชนรวมตัว กันหน้าตึกของวิเชียรเหมือนเมื่อหลายพันปีก่อน เหมือนตอนที่วิเชียรเปิดตัวโครงการของเขา เพียงแต่ว่า คราวนี้ กลับกลายเป็น ทุกคนไม่สนับสนุนวิเชียรอีกต่อไป ...
"ว่าไง คนที่อยู่หน้าตึกมีเยอะไม๊"วิเชียรที่ดูอายุ40เท่านั้นพูดกับภาสิณีศิษย์สาวพันปีที่ดูเหมือน อายุเพียง28ของเขา "เยอะมากค่ะ พวกที่ได้รับความเป็นอมตะทั้งนั้น" สิษย์สาวพันปีตอบ
"เฮ่ออออ ตอนนี้เฉพาะประเทศไทยก็มี ประชากร1500ล้านคนแล้วสินะ ยัดเยียดจริงๆ พวกอมตะก็เป็น89%ของทั้งหมดอีก ใครจะไปรู้ล่ะว่าความเป็นอมตะที่เราแจกจ่าย ไปนั้น จะส่งผลต่อลูกหลานด้วย ถ้าหากวันนั้นนะ ถ้าวันนั้นเราทำไม่สำเร็จนะ" วิเชียรพูดพร้อมกับกุมขมับแน่น ภาสิณีเข้ามาปลอบใจ "ไม่ต้องห่วงคะ มันกำลังจะจบแล้ว" "ใช่สินะ"ดร.เดินไปที่ลิ้นชักของห้องทำงาน ตอนนี้กลุ่มผู้ประท้วงข้างล่างกำลังลามเข้ามาภายในตึก แต่ว่าไม่มีใครรู้หรอก ภายใต้เสียงประท้วงนั้นมีเสียงอื่นเล็ดลอดออกมาจากห้องทำงานของวิเชียร มีเสัยงปืน2นัด และนั่นแหละ ชาย และหญิงคนแรกของโลกที่เป็นอมตะได้ดับชีวิตของตัวเองไปแล้ว..........
. มนุษย์เราทำลายทุกอย่างจนถึงแม้ว่านักพยากรณ์จอมปลอมพยากรณ์ว่าจะมีการล้างโลก แต่ละคนก็กลัวกันจนตัวสั่น มนุษย์ทำบาปไว้มาก แต่พอกันที ตอนนี้ พระเจ้าไม่ใช้น้ำ ไม่ใช้อุกาบาตมาล้างโลกอีกแล้ว แต่เขาใช้ความที่มนุษย์ไม่รู้จักพอ สร้างมนุษย์ผู้ชายที่ชื่อวิเชียร มามอบความหายนะให้แก่โลก มามอบความสูญเสีย และครั้งนี้ พระเจ้าล้างโลกด้วยสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการที่สุด สิ่งที่เรียกว่า "ความอมตะ"
Posted by : เกี๊ยวซ่า , Date : 2003-08-26 , Time : 20:17:51 , From IP : 172.29.2.137
|