ความคิดเห็นทั้งหมด : 5

ชายคนหนึ่งกับสายฝนและทางเดิน


   เหตุเกิดหลังห้อง post : เย็นมากแล้วของเมื่อวานขณะฝนกำลังตกปรอยๆ ข้างหน้าของข้าพเจ้ามีชายสูงอายุคนหนึ่งตัวเล็ก ร่างกายผ่ายผอม เดินกระฉับกระเฉง(จนน่าแปลกใจ)แต่ดูเร่งรีบจนเดินสะดุดจนเกือบล้มคะมำเนื่องจากพื้นฟุตบาทไม่เรียบ ถ้าล้มคงจะเจ็บมากแน่... ข้าพเจ้าสังเกตเห็นรอยที่คอ จึงสันนิษฐานว่าคงได้รับการฉายแสงเสร็จแล้วและคงจะกลับไปพักที่วัดโคกนาวแต่สักพักพอฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้น ชายคนนั้นกลับหลังหันรีบเดินกลับมาหลบฝนใต้หลังคาทางเดิน สักพักข้าพเจ้าจึงเข้าใจว่าชายสูงอายุคนนั้นต้องระวังไม่ให้บริเวณที่ฉายแสงโดนน้ำตามคำแนะนำของแพทย์ ข้าพเจ้ารู้สึกสงสารจนน้ำตาเกือบไหลออกมา(แค่ตอนที่เดินสะดุดข้าพเจ้าก็รู้สึกสงสารมากแล้วมาเจอแบบนี้อีกทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกแย่จริงๆ) ถ้าหากมีร่มก็จะยกร่มให้ลุงคนนั้น แต่ทำได้แค่คิด แค่สงสาร แค่เมตตา แต่ไม่สามารถจะกรุณาลุงคนนั้นได้ทำได้แค่เดินลุยฝนและจากไปกับใจที่คิดอยากช่วยเราจะช่วยเขาอย่างไรดี
- ทางเดินไม่เรียบ ..... ใครช่วยทำให้เรียบทีเถอะ .... เพี้ยง
- ฝนตก ...... ฝนอย่าตกเลยนะ .... เพี้ยง ..... แต่จะเป็นไปได้เหรอ
.... แล้วจะทำยังไงดี

Posted by : ช่วยคิดหน่อยนะนะ...นะ , Date : 2006-08-22 , Time : 23:51:26 , From IP : 172.29.3.203

ความคิดเห็นที่ : 1


   ช่วยคิดนะ ผิดถูกอย่าว่ากัน
เบื้องต้น ให้ระลึกถึง อนิจจัง (อนิจจัง วัตตะสาขารัง อุปปาทวฯ) ต่อมาให้เข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นก้อต้องดับไปเป็นธรรมดา มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ มีตาย ที่หลีกหนีไม่ได้ ฝนตกสักพัก ก้อหยุดตก ฯลฯ

ไม่ว่าเจ้าของกระทู้ หรือพราน กลางไพร ที่แสดงความคิดเห็น วันหนึ่งเราก้อต้องเป็นไปเช่นนั้น


ช่วยคิดให้แล้วนะ อ้อ ฝนที่ตกลงมา ชาวนา ชาวไร่ ชอบนะครับ ชาวสวนยาง ชอบในบางครั้ง...... จะให้ทุกอย่างได้ดั่งใจเราไปหมด ไม่ได้หรอกครับ อย่างพราน กลางไพร เจ็บใจตัวเองยิ่งนัก ที่ขี้ลืม บางครั้งขับรถวนหมู่บ้าน 3 รอบ เพื่อดูว่าล็อคประตูบ้านหรือยัง บ้ามั้ยเนี่ย อิอิ

Posted by : พราน กลางไพร , Date : 2006-08-23 , Time : 08:30:12 , From IP : 172.28.90.120

ความคิดเห็นที่ : 2


   ความจริงได้คิดคำนึงถึงจุดนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีมากแล้วครับ

คิดต่ออีกหน่อย ลองสำรวจจิตใจของเราต่อไปว่าทำไมเราจึงสะเทือนใจ ทำไมเราจึงเศร้าหมอง อยากร้องไห้ อะไรเป็นเครื่องปรุงแต่งจากผัสสะที่เราได้รับ (ภาพคนเดิน รีบเดิน รอยที่คอ ฝนที่ตก) พิจารณาสิ่งที่เราเติมแต่งลงไป ความเชื่อมโยงกลไกที่ทำให้เราเกิดเวทนา

ถ้าเกิดเข้าใจว่าอะไรเป็นสาเหตุของอารมณ์ที่แกว่ง สะเทือนใจ ก็อาจจะลองคิดต่อไปว่าจะหยุดแกว่งได้อย่างไร หรือจะให้ไม่แกว่งได้อย่างไร (ของเรา)

การมองบริบทแทนคนอื่นนั้นยากครับ เราปรุงแต่งโดยประสบการณ์เก่าเราเองเยอะ ซึ่งไม่เหมือนของคนอื่น คนทั่วๆไปเห็นรอยขีดๆที่คอก็อาจจะไม่นึกถึงเรื่องฉายรังสี ไม่นึกถึงเรื่องมะเร็งระยะลุกลาม ไม่นึกถึงว่าต้องพักที่วัดโคกนาว ปกติถ้าเราเห็นคนเดินกระฉับกระเฉงก็ไม่น่านึกถึงว่าจะล้มบาดเจ็บ แต่ "บริบท" ทำให้เราสานต่อเรื่องราวการแปลผลได้อย่างรวดเร็ว จะเข้าใจใครได้มากขึ้น คงต้องถามเขาแหละครับว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอย่างไร

เหมือนอ่านกระทู้นี้สองสามประโยค สองสามบรรทัดแรก นึกว่าจะเล่าเรื่องผีซะอีก มองย้อนไป อ้อ เราพึ่งอ่านกระทู้เรื่องผีมาตะกี้นี้ เงาของความคิดคำนึงของเก่ามันยังไม่หลุดจากอารมณ์ การรับรู้อย่างสิ้นเชิง เผลอเอามาใส่ในบริบทนี้ไปเรียบร้อย ก็เลยเตรียมตัวตื่นเต้นไปก่อนแล้ว



Posted by : Phoenix , Date : 2006-08-23 , Time : 08:50:54 , From IP : 172.29.3.231

ความคิดเห็นที่ : 3


   คิดดี ทำดี สิ่งดีๆคงเกิดขึ้นเป็นแน่แท้

Posted by : เด็กแนว , Date : 2006-08-23 , Time : 09:00:19 , From IP : 172.29.1.159

ความคิดเห็นที่ : 4


    เราเองก็เคยเจอแบบนี้คล้ายๆกันเลย ตอนเย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน เรากลับบ้านโดยออกทางประตูกายภาพบำบัด เดินลัดเลาะไปทางใต้ต้นไม้ใหญ่ เพื่ออกไปขึ้นรถหน้าวัดโคกนาว ช่วงใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มแถวนั้น เราเจอลุงแก่ๆคนหนึ่งนั่งถ่มน้ำลายลงพื้นท่าทางจะอาเจียรด้วย ที่คอก็มีรอยอย่างที่ว่า เรายืนให้กำลังใจอยู่พักหนึ่ง ลุงก็ลุกขึ้นเดินอย่างทุลักทุเล เดินออกไปด้วยกัน หลังจากที่ได้คุยกับลุงก็ให้สงสารจับใจ ก็คิดเหมือนกันเลยคือ เราจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง ก็เลยควักเงินให้ไปเพื่อใช้จ่ายในการกินอยู่ได้สักสี่ซ้าห้าวันก็ยังดี เราคงช่วยอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้ แล้วเราก็แยกย้ายกันไป

Posted by : บัว , Date : 2006-08-23 , Time : 16:14:13 , From IP : 172.29.1.148

ความคิดเห็นที่ : 5


    ขอชื่นชมว่าเจ้าของกระทู้มีจิตใจดี คนไข้ฉายแสงเจ้าหน้าที่จะแนะนำให้ไม่ให้โดนน้ำบริเวณที่ฉายแสง ถ้าเขารู้ว่าคนไข้ของเขาลำบากขนาดนี้ เชื่อว่าจจ้าหน้าที่เขาคงหาวิธีช่วยเหลือ เช่น หาร่มไว้ให้ยืมถ้าฝนตก แจ้งหน่วยอาคารให้ปรับทางเดินให้เรียบ ซึ่งจะช่วยผู้สัญจรคนอื่นอย่างเราๆท่านๆด้วย เป็นต้น คิดว่าถ้าแจ้งให้เจ้าหน้าที่ห้องฉายแสงอ่านกระทู้นี้ น่าจะดี

Posted by : เข้าใจความรู้สึก , Date : 2006-08-23 , Time : 20:36:33 , From IP : 172.29.5.63

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.003 seconds. <<<<<