The beauty of Thai language
ภาษาไทยมีลักษณะความเป็น unique หลายประการ เป็นหนึ่งในไม่กี่ภาษาในโลกที่คำจะเปลี่ยนความหมายเหมือนเปลี่ยน pitch of voice หรือวรรณยุกต์นั่นเอง และอาจจะเป็นสิ่งหนึ่งที่เป็นอุปสรรคต่อพวก western หรือ Latin-based จะทำความเข้าใจและใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้อง ภาษาอื่นที่มีลักษณะนี้ก็มีภาษาเวียดนามเป็นต้น (มีครบวรรณยุกต์ห้าระดับบวกเสียงขึ้นจมูกอีกหนึ่งเสียงที่เราไม่มี พวก "เหวงียน" sound นั่นเอง)
Latin-based นั้นสามารถผลิกผัน pitch ของคำได้โดยไม่เปลี่ยนความหมาย (สักเท่าไหร่) แต่เปลี่ยนที่การเน้นหรืออารมณ์ (ตัวอย่างเช่น ถ้าคุณเน้นเสียงและปล่อยลมพร้อมๆกับคำว่า You ดีๆ คุณสามารถหมายถึง "คุณไอ้ลูกโสเภณี" ได้) ประโยชน์อย่างหนึ่งของภาษาไทยในเรื่องนี้คือเราพบปรากฏการณ์ของภาวะ Tune deaf ได้น้อยมาก ขณะที่ฝรั่งหลายคนไม่สามารถแยกความแตกต่างของ pitch และ tone side-effect คือพวกนี้จะร้องเพลงได้แย่มากหรือเสียงหลงไปคนละทางสองทางอย่างสิ้นเชิง ดังที่คนให้พรรณนาของวรรณยุกต์ในภาษาไทยว่าคือ "เสียงดนตรี" นั้นถูกต้องอย่างยิ่ง
ผลต่อมาก็คือเพลงไทยเดิมนั้นจะประพันธ์ได้ค่อนข้างยาก เพราะถ้าใส่ทำนองไม่ดีแล้ว force เสียงให้ผิดวรรณยุกต์เพื่อตรงกับทำนองก็จะไม่ได้ทีเดียว (ยุคนี้รู้สึกจะไม่ค่อย care เท่าไหร่แล้ว ดูจากอัตราความ "วิบัติ" ของภาษาในด้านการใช้ทั้งอ่าน พูด เขียน) พูดในฐานะนายวงมโหรีบางกอกน้อย เคยเห็นครูละเมียดใช้เวลาหลายวันกว่าจะปรับ "ลิ้นนักร้อง" ประจำวงให้ออกเสียงถูก "สิ้น" จะได้ไม่กลายเป็น "ซิ้น" "เอ๋ย" จะได้ไม่กลายเป็น "เอ๊ย"
อีกประการนึงของภาษาไทยคือเรามี "คำ" เยอะมากที่จะใช้ ลองนึกแค่สรรพนามบุรุษที่หนึ่งสอง แล้วลองนึกของภาษาอังกฤษดู ผลสุดท้ายนั่นคือเอกลักษณ์ของฉันทลักษณ์ไทยที่เต็มไปด้วยกฏสัมผัสมากมายหลายรูปแบบแต่เราก็สามารถผูกคำตามกฏนั้นๆออกเป็นเรื่องเป็นราวได้ตามต้องการ ขณะที่ poem ของตะวันตกจะมี "ความจำกัด" ของสัมผัสบังคับ มิฉะนั้นแล้วคงจะแต่งได้ยากเข็ญทีเดียว
กระนั้นภาษาอังกฤษนั้นก็มีทีเด็ดและ Beauty ของเธออยู่ นั่นคือเป็นภาษาที่มี "Dimension" or "Depth" ของคำอย่างมาก คำๆหนึ่งมีมิติในด้านลึกจนกระทั่งหากเราจะแปลเป็นไทย บางครั้งอาจจะต้องใช้ทั้งย่อหน้าจึงจะตรงกับความหมายดั้งเดิมของคำๆเดียว เช่น conviction, passion, compassion, empathy, elaboration, scrutinize, etc, etc และยังถูก "blended and mixed" ไปกับคำข้างเคียงหรือบริบทไปได้อย่างสุดพิสัย Poem อังกฤษอาจจะไม่มีคำมากมายหรือยาวมากแต่ถ้าใช้ภาษาอย่างรัดกุมแล้วจะมีความหมายที่ลึกซึ้งมาก ไม่รู้จะเปรียบอย่างไรอาจจะต้องเปรียบกับ ""ไฮกุ" กระมัง
สุดท้ายคือภาษานั้นจุดมุ่งหมายเดิมสุดคือ "สื่อ" แต่ในระดับสูงขึ้นมาสำหรับ specific receptor ก็คือ "สุนทรีย์ "จินตนาการ" และ "แรงบันดาลใจ" ภาษาเป็นมรดกสำคัญของมนุษยชาติที่เราไม่บังควรจะใช้เป็นสิ่งกีดขวางความเจริญของจิตใจมนุษย์ ตรงกันข้าม เรียนและรู้คำมากขึ้น เราจะมีใจกว้างมากขึ้น เกลียดน้อยลง และ peaceful mind
Posted by : Phoenix , Date : 2003-08-09 , Time : 19:58:04 , From IP : 172.29.3.197
|
