ความคิดเห็นทั้งหมด : 0

ไม่มีใครแก่เกินเรียน... ยิ่งเรียนยิ่งเติบโตครับ...


   > อ่านเรื่องนี้ดูครับ ไม่มีใครแก่เกินเรียน... ยิ่งเรียนยิ่งเติบโตครับ...
>
>
..........................................................................
>
> วันแรกที่พวกเราเริ่มการเรียนในมหาวิทยาลัยนั้น
>
> อาจารย์ของเราได้เข้ามาแนะนำตัวและบอกให้พวกเราทำความรู้จักกับคนอื่นๆ
> ที่เราไม่รู้จักมาก่อน ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ และมีมือๆ
> หนึ่งเอื้อมมาจับบ่าของผม ผมหันไปพบกับหญิงชราร่างเล็ก
> ผิวหนังเหี่ยวย่นที่ส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายมาให้ผม
> รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสดใสอย่างยิ่ง
>
> หญิงชราคนนั้นกล่าวขึ้นว่า “ สวัสดี รูปหล่อ
> ฉันชื่อโรสั้น
> อายุแปดสิบเจ็ดแล้ว มาให้ฉันกอดสักทีสิ ”
> ผมหัวเราะกับท่าทางของเธอ และตอบอย่างร่าเริงว่า “
> แน่นอน
> ได้สิครับ ” แล้วเธอก็กอดผมอย่างแรง ผมถามเธอว่า
> “ ทำไมคุณถึงมาเรียนมหาวิทยาลัยเอาตอนที่อายุน้อย
> และไร้เดียวสาอย่างนี้ละ.. ”
> เธอตอบด้วยเสียงปนหัวเราะว่า
> “ ฉันมาหาสามีรวยๆ ที่ฉันจะได้แต่งงานด้วยา
> แล้วมีลูกสักสองสามคน... ” ผมขัดจังหวะเธอ โดยถามว่า็
> “ ไม่เอาครับ.. ถามจริงๆ ” ผมสงสัยจริงๆธอ
> ว่าอะไรทำให้เธอมาเรียนที่นี่ตอนที่อายุขนาดนี้
> และเธอตอบว่า “ ฉันฝันมานานแล้ว ว่าฉันจะได้ปริญญา่า็
> และตอนนี้ ฉันก็กำลังจะได้ปริญญาที่ฉันฝัน ”
>
> หลังเลิกเรียนวิชานั้นะ
> เราเดินไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาด้วยกัน
> และนั่งกินชอคโกแลตปั่นด้วยกันา
> เรากลายเป็นเพื่อนกันในทันทีั
>
> ตลอดสามเดือนหลังจากนั้นเราจะออกจากชั้นเรียนพร้อมกันและจะไปนั่งคุยกันไม่
> หยุด
> ผมนั้นประหลาดใจเสมอเมื่อได้ฟัง “ ยานเวลา ”
> ลำนี้แบ่งปันความรู้ และประสบการณ์ของเธอให้กับผมมกั
>
> ตลอดปีนั้นัน
> โรสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยของเรา
> และเธอนั้นจะเป็นเพื่อนได้กับทุกคน ในทุกที่ที่เธอไปน
> เธอรักที่จะแต่งตัวดีๆน
> และดื่มด่ำอยู่กับความสนใจที่นักศึกษาคนอื่นๆ
> มีให้กับเธอ เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
>
> เมื่อถึงตอนสิ้นสุดภาคการศึกษาา
> เราได้เชิญโรสให้มาพูดที่งานเลี้ยงของทีมฟุตบอลของเรา
> ผมไม่เคยลืมเลย ว่าเธอได้สอนอะไรให้กับเราุ
> พิธีกรแนะนำตัวเธอ และเธอก็เดินขึ้นมาที่แท่นอล
> ตอนที่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะพูดตามที่เธอตั้งใจนั้น
> เธอทำการ์ดที่บันทึกเรื่องที่เธอจะพูดตกพื้น
>
> เธอทั้งอาย ทั้งประหม่า่อง
> แต่เธอโน้มตัวเข้าหาไมโครโฟนแล้วบอกว่า “ ขอโทษด้วยนะ
> ที่ฉันซุ่มซ่าม ฉันเลิกกินเบียร์มาตั้งนานแล้วษ
> แต่วิสกี้พวกนี้มันแรงจริงๆ..
> ฉันคงจะเอาบทของฉันมาเรียงใหม่ไม่ทันแล้ว
>
> งั้นฉันก็คงได้แค่บอกเรื่องที่ฉันรู้ให้กับพวกคุณก็แล้วกัน ”
>
>
> พวกเราทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง
> ตอนที่เธอเริ่มต้นว่า “ พวกเราทุกคนนั้น ไม่ได้หยุดเล่น
> เพราะเราแก่หรอก แต่เราแก่เพราะว่าเราหยุดเล่น้ห
> ที่จริงแล้ว มีเคล็ดลับสู่การที่จะยังหนุ่มสาวอยู่เสมอ
> มีความสุข และประสบความสำเร็จอยู่ 4 ประการ
>
> 1) พวกคุณจะต้องหัวเราะ และมีเรื่องสนุกๆ ขำขันทุกวันอ
> 2) พวกคุณจะต้องมีความฝัน
> เมื่อไรก็ตามที่คุณสูญเสียความฝันของคุณไปคุณจะตาย
> มีคนมากมายที่ยังเดินไปเดินมาอยู่ทั้งๆ ที่ตายไปาย
> แล้ว และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว..
> 3) การที่คุณ “ แก่ขึ้น ” กับ “ เติบโตขึ้น ”
> นั้นมันต่างกันมาก ถ้าคุณอายุสิบเก้า
> แล้วนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ปีหนึ่งบ
> และไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ตลอดทั้งปี
> คุณก็จะอายุยี่สิบ ถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ด แล้วนอนเฉยๆ
> ไม่ทำอะไรเลยตลอดทั้งปี ฉันก็จะอายุ แปดสิบแปด ทุกๆๆ
> คนนั้นจะแก่ขึ้นทั้งนั้น
> ไม่จำเป็นต้องอาศัยความสามารถอะไรเลย ประเด็นของการๆ
> “ เติบโตขึ้น ”
> นั้นอยู่ที่การแสวงหาโอกาสในการเปลี่ยนแปลง
>
> 4) อย่าทิ้งอะไรไว้ให้เสียใจภายหลัง
> คนสูงอายุส่วนใหญ่นั้น ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว
> แต่มักจะเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ
> คนที่กลัวความตายนั้นง
> มีแต่คนที่ยังมีสิ่งทีต้องเสียใจค้างอยู่
>
> เธอจบการพูดของเธอด้วยการร้องเพลง “ The Rose ”
> อย่างกล้าหาญอง
> และเธอได้แนะให้พวกเราทุกคนศึกษาเนื้อร้องของเพลงนั้น
> และเอาความหมายเหล่านั้นมาใช้กับชีวิตประจำวันของพวกเรา
> เมื่อสิ้นปีการศึกษานั้น
> โรสได้รับปริญญาที่เธอได้เริ่มฝันไว้เมื่อนานมาแล้ว
>
> หนึ่งสัปดาห์หลังจบการศึกษา โรสจากไปอย่างสงบ
> เธอนอนหลับไปและไม่ตื่นขึ้นอีกเลย
>
>
>
> นักศีกษากว่าสองพันคนไปร่วมพิธีศพของเธอเพื่อแสดงความเคาพบต่อหญิงชราผู้วิเศษ
>
>
>
> ผู้ได้สอนให้พวกเขาได้รู้ด้วยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่าไม่มีคำว่าสายเกินไป
> ที่จะเป็นทุกสิ่งที่คุณสามารถเป็นได้
>
> เมื่อคุณอ่านเรื่องนี้จบลงา
> กรุณาส่ง คำแนะนำอันดีเยี่ยมนี้ต่อให้กับเพื่อน
> และครอบครัวของคุณ พวกเขาคงจะชอบมันห้
> เรื่องราวเหล่านี้ส่งต่อกันมาเพื่อระลึกถึงหญิงชราที่ชื่อ
> โรส่อง
>
> จงจำไว้ว่า การแก่ขึ้นนั้น
> เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้า
> แต่การเติบโตขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เราเลือกได้
> เราอยู่ได้ด้วยสิ่งที่เราได้รับ
> แต่เราจะมีชีวิตอยู่เพราะสิ่งที่เราให้ไป


Posted by : No name No.1 , E-mail : (warit74@hotmail.com) ,
Date : 2003-08-02 , Time : 03:20:11 , From IP : 203.113.71.169

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.003 seconds. <<<<<