เรื่องดีดี เก็บมาฝากค่ะ
อาจจะยาวไปหน่อยแต่คุ้มค่าที่อ่านค่ะ.............ซึ้งงงง
> >ช่วยให้กำลังใจกัน ทำให้รู้ว่าอินเตอร์เน็ตก็ช่วยเป็นเพื่อนได้มากกว่าที่คิด
> >เรื่องนี้อาจยาวซักนิด แต่มันก็แฝงอะไรหลายๆอย่าง
> >เสียใจเหมือนกันที่ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดและดูแลคนที่เรารัก
> >ก่อนที่เค้าจะจากเราไปไม่มีวันกลับ
> >
> >คุณเคยฝันถึงเจ้าชายในฝันบ้างไหมคะ?
> >
> >เขาเป็นเจ้าชายที่อยู่เพียงในความฝัน
> >ไม่อาจมีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงได้
> >ในบางครั้งมันก็ยากแสนยากที่จะรับรู้ว่าฉันไม่อาจมีเขาคนนั้นได้อีก?
> >
> >ฉันจำไม่ได้ว่าเรื่องราวเรื่องนี้มันเริ่มต้นขึ้นที่จุดใด
> >มันอาจเริ่มต้นในบ่ายวันหนึ่งที่แสงสีทองเรืองรองอยู่เต็มฟากฟ้า วันๆ
> >นั้นทั้งสายลมแรงและแสงแดดกล้าพาดผ่านไปทั่วทุกทิศ
> >
> >ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในบ้านของตนเอง
> >เป็นประจำเสมอที่ทุกวันหยุดฉันมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกันการเล่นอินเตอร์เน็
>ต
> >สถานที่ส่วนใหญ่ที่ฉันมักท่องไปในโลกแห่งนี้ก็คือ
> >เวปไซด์ทั้งหลายที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับหนังสือและผลงานของนักเขียนสมัครเล่น
> >
> >ฉันคลิ๊กเข้าไปในกระทู้นวนิยายของตนเองที่เอามาลงไว้เมื่อสองวันก่อน
> >มีผู้อ่านฝากความเห็นไว้บ้างประปราย
> >ซึ่งไม่น่าแปลกอะไรสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ในเวปบอร์ดแห่งนี้
> >
> >แต่แล้วฉันก็ไปสะดุดตากับชื่อๆ หนึ่งเข้า
> >?ชอบครับ ดำเนินเรื่องได้น่าสนใจดีแม้ว่าจะมีบางจุดบกพร่องไปบ้าง
> >แต่โดยรวมแล้วถือว่าเรื่องๆ นี้ ค่อนข้างดีที่เดียว จะคอยติดตามตอนต่อไป?
> >ลงชื่อ คนคอยอ่าน
> >
> >ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงสะดุดตากับชื่อของคนๆ นัก
> >บางทีอาจเป็นเพราะถ้อยคำที่เขาใช้นั้นดูราวกลับกลั่นออกมาจากใจจริงๆ
> >ดังนั้นฉันจึงอดไม่ได้ที่จะตอบกระทู้นั้นกลับไปว่า
> >
> >?ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ ยินดีที่จะรับคำวิจารณ์ของคุณเสมอ
> >แล้วฉันก็ส่งข้อความนั้นลงไป
> >
> >หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากนั้น ฉันยังคงส่งผลงานของตนลงในเวปบอร์ดแห่งนี้เสมอๆ
> >และ ?คนคอยอ่าน? คนนั้นก็ยังคงให้ความคิดและคำแนะนำต่างๆ อยู่เป็นประจำ
> >จนกระทั่งนิยายเรื่องนั้นได้จบลง
> >ประกอบกับช่วงเวลานั้นฉันมีปัญหามากมายเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน
> >หรือปัญหาครอบครัวที่มักจะทะเลาะกับพ่อเสมอๆ
> >ทำให้ฉันไม่เวลามากพอที่จะเขียนเรื่องใหม่
> >
> >ฉันจึงล้างลาจากเวปบอร์ดแห่งนั้นมานานพอควร และในวันหนึ่งขณะที่ฉันกำลัง login
> >เข้าไปเพื่อเช็คเมล์ของตน ฉันก็ได้พบกับเมล์แปลกหน้าของใครคนหนึ่งเข้า
> >
> >?สวัสดีครับ? นั่นคือข้อความจ่าหน้าของเมล์ฉบับนั้น พร้อมกับลงชื่อจาก
>?add_dy?
> >ในตอนแรกฉันเกือบจะลบเมล์ฉบับนี้ทิ้งไปเสียแล้วเพราะคิดว่ามันคงเป็นเมล์โฆษณาเ
>ห
> >มือนฉบับก่อนๆ ที่ฉันได้รับอยู่เป็นประจำ
> >แต่ผลสุดท้าย ความไม่แน่ใจก็ทำให้ฉันตัดสินใจคลิ๊กเข้าไปอ่านจดหมายฉบับนี้
> >
> >?สวัสดีครับสาวน้อย? คงแปลกใจที่จู่ๆ ก็เห็นเมล์จากคนแปลกหน้าฉบับนี้
> >ไม่ต้องแปลกใจแล้วนะครับเพราะผมจะแนะนำตัวเองให้ฟัง ผมชื่อ add_dy
> >หรือจะเรียกเป็นภาษาไทยว่า แอ๊ดดี้ ก็ได้ และผมก็คือคนๆ เดียวกับ คนคอยอ่าน
> >ที่คอยอ่านผลงานของคุณมาโดยตลอด(หวังว่าคงจะจำกันได้นะครับ)
> >ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ผมถึงได้รู้สึกเหงาๆ นัก
> >สงสัยคงเป็นเพราะว่าไม่ได้งานผลงานของคุณอีกแน่ๆ เลย
> >เมื่อไหร่จะเขียนเรื่องต่อไปล่ะครับ รู้ไหมว่ามีแฟนประจำตามอ่านอยู่?
> >หวังว่าคงได้เห็นนิยายเรื่องใหม่ของคุณเร็วๆ นะครับ?
> >แม้ว่านี่อาจจะเป็นข้อความสั้นๆ ไม่สวยหรูหรือกินใจใครๆ
> >แต่สำหรับฉันแล้วมันราวกับเป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ฉันกลับมาเป็นนักเขีย
>น
> >สมัครเล่นอีกครั้ง
> >
> >?ขอบคุณนะคะที่ยังไม่ลืมนัก(อยาก)เขียนคนนี้ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ
> >ไม่มีเวลาว่างที่จะเขียนเรื่องใหม่เลย
> >อาจจะเป็นเพราะฉันเครียดมากเกินไปก็ได้ค่ะเลยทำให้จินตนาการไม่ทำงาน
> >คงต้องขอเวลาอีกสักพักหนึ่ง
> >เมื่อไหร่ที่สมองแล่นฉันคงกลับไปเขียนเรื่องใหม่แน่ๆ?
> >นี่เป็นข้อความที่ฉันตอบเมล์ฉบับนั้นไป
> >
> >ในวันรุ่งขึ้นฉันก็ได้รับเมล์ตอบกลับมาทันที
> >?อย่าคิดมากนะครับเดี๋ยวแก่เร็ว?
> >อ่านข้อความของคุณดูแล้วทำให้รู้สึกเหมือนว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจมากๆ
> >อยู่งั้นแหละ(ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยด้วย) แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง
> >ไม่ทราบว่าพอจะเชื่อใจคนไม่แปลกหน้าคนนี้ไหม ยินดีรับปรึกษาปัญหาทุกอย่างครับ?
> >จาก แอ๊ดดี้
> >ฉันอดยิ้มกับข้อความในจดหมายฉบับนั้นไม่ได้
> >ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาส่งมานั้นจะใส่ความจริงใจไว้มากน้อยประการใด
> >แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
> >เพราะในวันที่ดูเหมือนว่าตัวเองกำลังเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนถนนสายมืดครึ้ม
> >จู่ๆ ก็ราวกับมีมือๆ หนึ่งยืนเข้ามาหาพร้อมกับแสงสว่างเล็กๆ อันแสนอบอุ่น
> >ถึงจะไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของเจ้าของมือคู่นี้
> >แต่ในเวลาเช่นนี้ฉันก็พร้อมที่จะคว้ามันไว้ในทันที
> >
> >?ไม่ทราบว่าคุณแอ็ดดี้ทำงานอะไรคะ?
> >เป็นจิตแพทย์รึเปล่าถึงได้รับปรึกษาปัญหาได้(ล้อเล่นนะคะ)
> >ช่วงนี้ฉันกำลังมีปัญหาจริงๆ แหละค่ะ รู้สึกว่ามันมีอะไรหลายๆ
> >อย่างโถมเข้ามาหาพร้อมๆ กันจนแทบจะรับไว้ไม่ไหว ทั้งเรื่องการเรียน
> >เรื่องที่บ้าน
> >จนหลายครั้งที่ฉันรู้สึกเหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เสียแล้ว
> >อย่างที่บ้านนะคะ ฉันมีปัญหากับคุณพ่อทุกวันเลย
> >เรียกว่าเจอหน้ากันเมื่อไหร่เป็นต้องทะเลาะกันทุกที
> >ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าทำไม
> >อาจเป็นเพราะความเห็นของเราไม่ลงรอยกันก็เป็นได้
> >คุณเคยมีปัญหาแบบนี้บ้างไหมคะ?? จาก ตัวฉันเอง
> >
> >สองวันผ่านไป ฉันก็ได้รับเมล์ของเจ้าชายในฝันผู้นี้
> >อย่าหาว่าฉันเพ้อฝันเลยนะคะ ฉันขอเรียกเขาว่าอย่างนี้เถอะ(มันดูเหมาะกว่าชื่อ
> >แอ๊ดดี้ ของเขาเป็นไหนๆ) ไม่รู้สิ? เขาดูเหมือนเจ้าชายในฝันของฉันจริงๆ
> >เขาปรากฎตัวขึ้นในวันที่ฉันกำลังอ่อนล้า
> >สร้างกำลังใจและรอยยิ้มที่ถูกลืมเลือนไปนานแสนนานให้กลับมาอีกครั้ง
> >และนั่นทำให้รู้สึกว่าฉันยังมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้
> >
> >?ตกใจกับข้อความในเมล์ของคุณมากครับ
> >ในความรู้สึกของผม(จากที่เคยอ่านผลงานและคำแนะนำตัวของคุณมา)
> >ทำให้ผมยังอดนึกไปถึงสาวน้อยวัยแรกรุ่นคนหนึ่งไม่ได้
> >สาวน้อยของผมคนนี้เป็นคนที่มีความฝันและมุ่งมั่นเสมอ
> >ผมรู้ว่าเธอจะต้องทำทุกวิถีทางที่ฟันฝ่าอุปสรรคของตนให้ผ่านพ้นไปให้จงได้
> >หวังว่ามโนภาพของผมคงไม่ไกลเกินกว่าความเป็นจริงหรอกนะครับ
> >
> >และสำหรับปัญหาของคุณ เชื่อไหมครับว่ามันไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรเลย
> >ลองตั้งสติให้มั่น? หยุด ? และมองย้อนกลับมายังปัญหาของตนดูสิครับ
> >ผมเชื่อว่าคุณจะต้องพบทางออกอย่างแน่นอน
> >ไม่ว่าอย่างไรก็จะขอเป็นกำลังใจให้นะครับ? จาก แอ๊ดดี้
> >
> >?ทราบไหมคะว่าข้อความของคุณนั้นกินใจฉันขนาดไหน
> >ฉันลองเอาสิ่งที่คุณบอกไปปฏิบัติดู ไม่น่าเชื่อเลยค่ะว่ามันจะได้ผลถึงเพียงนี้
> >จริงอย่างที่คุณว่า ปัญหาของฉันนั้นไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย
> >มันเป็นเพราะว่าฉันมัวแต่คิดว่ามันยาก มันหนัก จนทำให้ไม่สามารถแก้ไขมันได้
> >เมื่อฉันมองย้อนกลับไปในปัญหาทางทั้งหลาย ฉันพบทางออกแล้วค่ะ
> >ทางออกของความพยายามที่จะตั้งใจเรียน
> >และทางออกของการที่จะตรงเข้าไปพูดคุยกับคุณพ่อแทนการเดินหนี
> >ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะดูดีขึ้นเมื่อมีคุณเข้ามาในชีวิต ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
> >ปล. ฉันเริ่มต้นเขียนนิยายเรื่องใหม่แล้วนะคะ อีกไม่นานคุณคงได้อ่านมัน?
> >
> >เรื่องราวของฉันกับเจ้าชายในฝันผู้นี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ วันแล้ววันเล่า
> >? คืนแล้วคืนเล่า ในทุกๆ ครั้งที่ฉันลงนิยายตอนใหม่
> >ก็มักมีความคิดเห็นของเขาคนนี้แปะไว้ สำหรับเมล์นั้น
> >เราก็ยังคงติดต่อกันเรื่อยๆ ส่วนใหญ่มักจะเป็นอาทิตย์ละสองถึงสามฉบับ
> >ซึ่งฉันมักเป็นฝ่ายเล่าเรื่องราวของตนเองให้เขาฟังมากกว่า
> >ฉันเองแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของเขาเลย
> >
> >และในวันหนึ่งจุดแห่งการเปลี่ยนแปลงก็มาถึง?
> >มันเริ่มจากการที่พ่อของฉันเองต้องเข้าโรงพยาบาล
> >หมอตรวจพบว่าพ่อเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายและกำลังจะจากฉันไป
> >พ่อจึงจำเป็นต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล
> >ในโลกใบสวยที่เริ่มสดใสกลับพังทลายลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี
> >สิ่งที่ฉันเหลืออยู่ในขณะนี้ก็คือ เจ้าชายในฝันคนเดียวของฉันคนนี้
> >?อาจไม่สมควรนัก แต่ไม่รู้ว่าจะปรับทุกข์กับใครได้อีกแล้ว
> >มีเพียงคุณที่ฉันนึกถึงในยามอ่อนล้าเช่นนี้ ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ค่ะ
> >ไม่รู้ว่าน้ำตามันรินไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
> >ฉันรู้แต่เพียงว่าฉันหยุดมันไม่ได้ รู้ไหมคะว่าพ่อของฉันเป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย
> >พ่อ..กำลังจะจากฉันไปในอีกไม่นานนี้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ? จากตัวฉันเอง
> >
> >เกือบสัปดาห์ที่ฉันไม่ได้รับเมล์จากเขา
> >ช่วงเวลาเหล่านั้นมันช่างดูมืดมนและโดดเดี่ยวยิ่งนัก
> >แต่ในที่สุดการรอคอยก็ได้สิ้นสุดลงเมื่อเช้าวันหนึ่งก่อนที่ฉันจะออกไปโรงพยาบา
>ล
> >เพื่อเยี่ยมพ่อ ฉันต่ออินเตอร์เน็ตเข้ามาเพื่อเช็คเมล์
> >และฉันก็ได้เห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่นอนรอฉันอยู่
> >?เสียใจกับเรื่องราวที่คุณกำลังเผชิญอยู่ด้วยครับ
> >ผมทราบดีถึงความรู้สึกของคุณเพราะผมเองก็เคยจำต้องจากคนรักของผมมาเช่นกัน
> >คงไม่มีคำปลอบใจใดๆ จะช่วยคุณได้ แต่ผมก็ยังอยากให้คุณจงเข้มแข็งไว้
> >ถึงแม้ว่าคุณอาจจะไม่ได้เห็นหน้าของพ่ออีก
> >แต่ผมเชื่อนะครับว่าท่านจะยังอยู่กับคุณเสมอ
> >อยู่ในจิตใจและความนึกคิดของคุณไงครับ ผมอยากให้คุณยอมรับความเป็นจริง ?
> >อย่าถอยหนี ? แต่จงหันหน้าเพื่อเผชิญกับมัน
> >แม้ความเป็นจริงบางอย่างอาจดูปวดร้าว
> >แต่เชื่อเถอะว่ามันจะไม่ร้าวรานเกินกว่าจะทานทน ?
> >ผมยังอยู่ตรงนี้และยังเป็นกำลังให้ตลอดไป? จาก แอ๊ดดี้
> >
> >ฉันยิ้มรับกำลังใจของเขาออกมาทั้งน้ำตา ในหัวใจเริ่มพองโตขึ้นอีกครั้งพร้อมๆ
> >กับการก้าวออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันแสนโหดร้าย
> >อย่างน้อยที่สุดฉันก็ยังมีเจ้าชายในฝันผู้นี้อยู่ข้างกาย
> >
> >วันเวลาของฉันยังคงดูมืดมนและไร้ทิศทาง
> >พ่อเสียชีวิตลงหลังจากที่เข้าโรงพยาบาลไปได้เพียงสิบวัน
> >ราวกับว่าโลกถล่มลงมาตรงหน้า ฉันไม่เหลือใครอีกแล้วในชีวิตนี้
> >
> >ในงานศพพ่อ
> >ท่ามกลางญาติมิตรและบุคคลทั้งหลายไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้เลย
> >แม้ว่าหลายคนจะเข้ามาปลอบโยนฉัน ทั้งด้วยความจริงใจและเสแสร้ง
> >แต่ฉันกลับไม่รู้สึกถึงถ้อยคำเหล่านั้น
> >
> >บุคคลเพียงบุคคลเดียวที่ฉันคิดถึงก็คือ เจ้าชายในฝันของฉัน
> >
> >เที่ยงคืนหลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันตรงไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัว
> >ไม่ถึงห้านาทีฉันก็เข้ามาสู่เวปไซด์ที่ตนเองต้องการได้
> >ฉันลงมือพิมพ์จดหมายฉบับใหม่ทันที
> >
> >?มันเป็นวันที่มืดมนและเลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ค่ะ
> >พ่อของฉันเสียชีวิตเมื่อเช้าคืนวานนี้เอง ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว
> >ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร
> >ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีท่าน
> >คุณช่วยบอกฉันทีเถอะค่ะว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี?
> >
> >ในทันทีที่ฉันส่งเมล์ฉบับนี้เสร็จ
> >เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนที่คนใช้คนหนึ่งจะเดินเข้ามาหาฉัน
> >?ขอโทษนะคะคุณหนู นายชัยฝากจดหมายฉบับนี้มาให้คุณหนูค่ะ?
> >สาวใช้คนนั้นบอกกับฉันก่อนเดินจากไป
> >ฉันแกะจดหมายของนายชัยซึ่งเป็นคนขับรถประจำตัวของคุณพ่อขึ้นอ่านด้วยความฉงน
> >และสิ่งที่ฉันพบในนั้นก็คือ
> >
> >?add_dy@thai.com
> >password: deardaughter?
> >
> >ราวกับว่าโลกได้ถล่มลงมาตรงหน้าของฉันเป็นครั้งที่สอง ด้วยมืออันสั่นเทา?
> >ฉันเปิดหน้าเวปไซด์ พิมพ์ชื่ออีเมล์ และรหัสผ่านเข้าไป
> >
> >ภายในนั้นไม่ต่างอะไรกับช่องรับจดหมายอื่นๆ ที่เคยเห็น
> >บริเวณแทบสีเหลืองที่บอกตำแหน่งจดหมายใหม่ปรากฏเลขหนึ่งสีแดงขึ้น
> >ทั้งๆ ที่รู้ถึงข้อความนั้นอยู่แล้ว
>แต่ฉันก็ยังคงอดที่จะเปิดเข้าไปดูมันไม่ได้
> >มันเป็นอีเมล์ฉบับล่าสุดที่ฉันเพิ่งส่งไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานั่นเอง
> >เลยลงมาจากเมล์ฉบับนี้ล้วนแต่เป็นเมล์ฉบับก่อนๆ ที่ฉันเคยส่งมาถึงทั้งสิ้น
> >ฉันตัดสินใจไม่เปิดอ่านจดหมายฉบับใหม่เพราะยังคงหวังว่า
> >บุคคลเพียงบุคคลเดียวที่สมควรจะเป็นผู้เปิดอ่านนั้นก็คือ เจ้าชายในฝันของฉัน
> >
> >ก่อนที่จะปิดหน้าต่างนั้นลง
> >สายตาฉันไปสะดุดเข้ากับช่องเก็บจดหมายร่างที่ปรากฏตัวเลขหนึ่งไว้
> >ฉันจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปดูมัน
> >
> >?ลูกรักของพ่อ?
> >ยามใดที่จดหมายฉบับนี้ถูกเปิดอ่านนั่นย่อมหมายความถึงยามนั้นพ่อไม่อาจมีตัวตนอ
>ย
> >ู่เคียงข้างลูกได้อีก พ่อเสียใจที่ไม่อาจรอดูความสำเร็จของตัวหนูได้
> >แต่พ่อก็ยังเชื่อเสมอว่าลูกคนนี้ของพ่อจะต้องเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวที่สวยงามทั
>้
> >งกายและใจ เติบโตขึ้น?เป็นคนเก่งที่พร้อมจะมุ่งหน้าสู่ความสำเร็จที่ตนใฝ่ฝัน
> >
> >หลายเดือนที่ผ่านมานี้ พ่อกับหนูมีเรื่องราวหลายอย่างที่ไม่เข้าใจกัน
> >หนูไม่รู้หรอกว่าพ่อทรมานแค่ไหนในยามที่หนูหันหลังให้
> >สิ่งเดียวที่พ่อทำได้ในขณะนั้นก็คือการหาใครสักคนมาเป็นตัวแทนเพื่อทำหน้าที่ใน
>ส
> >ิ่งที่พ่อไม่สามารถทำให้หนูได้ ชายคนนั้นจึงได้มีตัวตนขึ้น หนูรู้ไหมว่า
> >add_dy นั้นหมายความว่าอย่างไร มันหมายความว่า daddy ?พ่อที่รัก?
> >คำที่หนูเคยเรียกพ่อเป็นประจำเมื่อครั้งยังเด็กอย่างไรล่ะ
> >ตลอดเวลาที่ แอ๊ดดี้ มีตัวตนอยู่ เขาได้ทำให้หนูเข้มแข็ง
> >เขาเข้ามาเติมเต็มชีวิตของหนูในส่วนที่พ่อไม่อาจเข้าถึงให้สมบูรณ์ขึ้น
> >และที่สำคัญเขาได้เข้ามาช่วยสร้างความสัมพันธ์ของเราให้ดีขึ้น
> >พ่อรู้สึกขอบคุณเขาคนนี้จริงๆ
> >เวลานี้ พ่อเสียใจที่ต้องบอกว่า ชายผู้นี้ได้จากหนูไปแล้ว
> >พ่อรู้ว่าหนูคงเศร้าใจกับเรื่องๆ นี้ยิ่งนัก
> >พ่อพยายามอย่างที่สุดที่จะรั้งเขาไว้
> >แต่ในที่สุดเรี่ยวแรงที่พ่อมีอยู่ก็ไม่สามารถทำได้
> >
> >จดหมายฉบับนี้และฉบับสุดท้ายที่ส่งไปให้หนูนั้น พ่อไม่ได้พิมพ์มันขึ้นมาเอง
> >นายชัยต่างหากที่เป็นคนช่วยพ่อส่งจดหมายฉบับนี้ถึงมือลูก
> >ในตอนนี้พ่อเหนื่อยเหลือเกินที่จะพูด ที่จะคิด
> >มันคงถึงเวลาที่พ่อจะต้องพักผ่อนเสียที
> >แต่ไม่ว่าอย่างไรขอให้หนูจงจำไว้เสมอว่า ผู้ชายสองคนนี้?รัก?หนู?มากที่สุด
> >
> >พ่อขอสัญญาว่าจะคอยดูแลและอยู่เคียงข้างในหัวใจของหนูตลอดไป? จาก แอ๊ดดี้ และ
> >พ่อของหนู
> >
> >ฉันปิดหน้าต่างบานนี้ลงพร้อมกับคราบน้ำตาและรอยยิ้ม
> >แม้ว่าเจ้าชายในฝันของฉันคนนี้จะจำต้องจากไป
> >แต่เขาก็จะยังเป็นเจ้าชายในฝันของฉันเสมอ แน่นอนว่าฉันไม่มีวันลืมเขาได้เลย
> >ก็ในเมื่อเขาเป็นมากกว่าเจ้าชายในฝันของฉันนี่
>
> >
> >เพราะเขาเป็นเจ้าชายอยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป....
Posted by : cp_chan , Date : 2003-07-15 , Time : 03:38:37 , From IP : 203.113.71.169
|