ความคิดเห็นทั้งหมด : 15

ผมกลัวว่าผมจะฆ่าตัวตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.............กระทู้หนึ่งจากนักศึกษาแพทย์


   ผมขอเรียนถามอาจารย์ที่เป็นจิตแพทย์ครับ
คือผมอายุ 21 เป็นนศ.พ.ชั้นปีที่ 3 อยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผมยอมรับครับว่าผมมาอยู่คณะนี้เพราะว่า "คะแนนถึง" ไม่ได้มีความชอบอะไรแม้แต่น้อย พอเข้ามาถึง ถึงได้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของผมแม้แต่น้อย(แต่ระดับการเรียนของผมจะอยู่ในเกณฑ์ดี มาตลอด แม้จะฝืนเรียนแบบอ่านหนังสือเพื่อสอบให้มันจบๆไป) แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่มีความสุขมาตลอด 3 ปีนะครับผมก็มีความสุขตามอัตภาพไปเที่ยวไปเล่นกับเพื่อนตามโอกาส(พูดง่ายๆคือชีวิตผมก็เป็นชีวิตนศ.พ.ทั่วไปแหละครับ) แต่หลังๆผมเริ่มรู้สึกว่าการไม่มีความสุขกับการเรียนมันจะมากขึ้น ความทนทานในการอ่านหนังสือของผมลดลงเรื่อยๆ แต่ก่อนผมจะอ่านหนังสือได้ทนมากวันละ 6-7 ชั่วโมงยังไหว, แต่ตั้งแต่ปี 3 เทอม 1(เทอมที่ผ่านมา) ผมก็รู้สึกว่าทรมานกับการอ่านหนังสือแล้วก็ท่องอะไรเข้าหัวยากกว่าแต่ก่อน จนมีหลายครั้งที่หงุดหงิดจนอ่านต่อไม่ได้เลยเป็นวันวัน
บางครั้งผมจะมีอาการดีใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้(อย่างเวลาสอบเสร็จแล้วแค่คิดถึงว่าคืนนั้นจะไปเที่ยวไหน ผมก็ดีใจจนบางครั้งกรีดร้องจนเกือบคลั่ง)
และก็มีหลายครั้งที่รู้สึกหดหู่ไม่อยากจะดำเนินชีวิตต่อ(โดยเฉพาะช่วงเครียดๆ หรือช่วงที่มีปัญหากับคนรอบข้าง) บางคัร้งผมก็หงุดหงิดอารมณ์เสียโดยไม่สมเหตุสมผล แม้เรื่องเล็กน้อยก็ทำให้ผมหงุดหงิดมากๆได้
มีอยู้หลายครั้งที่ผมรู้สึกหดหู่จนคิดอยากฆ่าตัวตาย ผมคิดจะกรีดข้อมือตัวเองตรง radial artery พลางคิด ไปว่าผลจะเป็นยังไง--เลือดคงไหลออกมานองที่นอน--หัวใจผมจะเต้นเร็วและรัวขึ้นเรื่อยๆจนเกิด fibrilation--ผิวหนังผมจะเริ่มซีดปากจะเริ่มซีดเป็นสีขาว--อวัยวะในช่องท้องจะมีเลือดเลี้ยงน้อยลงจนอาจมีอาการปวดท้อง--ความรู้สึกจะเลือนลางไปเรื่อยๆ--ท้ายที่สุดผมก็จะหมดสติไป--ถ้าผมล๊อคห้องดีๆก็คงได้ตายสมใจ--ก่อนหน้านั้นสักวันผมน่าจะทาน aspirin ซักเยอะๆเลือดจะได้แข็งตัวยากจะได้ไม่ต้องกรีดข้อมือหลายทีให้เจ็บตัวมาก--ผมว่าวิธีนี้น่าจะตายสบายที่สุด
ผมกลัวครับ--ผมยิ่งคิดยิ่งกลัว กลัวว่าซักวันผมอาจจะลุกขึ้นมาทำแบบนั้นจริงๆแต่ก่อนผมคิดว่าผมเป็นแบบนี้เพราะเครียด-ไม่มีความสุขกับการเรียนคณะนี้แต่คิดๆไปผมกลัวว่าผมอาจเป็นโรคซึมเศ้ราก็ได้ เพราะผมเองผมมีความคิดมาตลอดว่าชีวิตเป็นสิ่งสวยงาม-ทุกคนต่างก็รักชีวิต-เราเกิดมาก็ต้องใช้ชีวิตให้ดีที่สุดไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน---แต่แล้วผมกลับมีความคิดแบบนี้
ผมเป็นโรคซึมเศร้าแบบ 2 ขั้วรึเปล่าครับเพราะมีอาการ mania ด้วย
ขอความกรุณาอาจารย์ให้คำปรึกษาผมด้วยครับ ขอบพพระคุณมากครับ

.................
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง ........!!!!!!???????


Posted by : สาวน้อยร้อยชั่ง , Date : 2003-04-29 , Time : 19:06:32 , From IP : 203.113.71.169

ความคิดเห็นที่ : 1


   เอ....ตั้งใจให้เป็นการวิเคราะห์วิชาการหรือ case จริงๆครับ? ในความเห็นส่วนตัวของผม ผมไม่อยากให้มีการทำ psychoanalysis โดยที่เรามีข้อมูลไม่เพียงพอนะครับ โดยเฉพาะหากเป็น case จริง แล้วอ่านคำวิจารณืหรือวินิจฉัยสุ่มสี่สุ่มห้าจากตรงนี้ไป อาจจะเกิดผล้ายมากกว่าผลดีได้



Posted by : Phoenix , Date : 2003-04-29 , Time : 19:11:55 , From IP : 172.29.3.160

ความคิดเห็นที่ : 2


   อยากสะท้อนให้เห็นชีวิตบางมุม ของคนคนหนึ่ง
แล้วเก็บไปคิดตรึงตรองเป็นอุทาหรณ์สอนใจ มากกว่าค่ะ



Posted by : สาวน้อยร้อยชั่ง , Date : 2003-04-29 , Time : 19:43:11 , From IP : 203.113.71.169

ความคิดเห็นที่ : 3


   ผมว่า นศพ.คนนี้ต้องไม่ใช่ นศพ.มอ. แน่ครับ พราะที่ มอ.เปลี่ยนหลักสูตรใหม่ เรียมแต่พองามเพราะยังไงก็ลืมแน่นอน จะจำอไรมากมายไปทำไม รู้แค่ว่าจะไปหาข้อมูลจากไหนก็พอ(หรือเปล่า)

Posted by : cVt , Date : 2003-04-29 , Time : 22:36:13 , From IP : 172.29.2.125

ความคิดเห็นที่ : 4


   เหมือนเราเลยหว่า

Posted by : ** , Date : 2003-04-30 , Time : 13:50:54 , From IP : 172.29.2.86

ความคิดเห็นที่ : 5


   ซิ่วดีกว่ามั้งพี่อยู่ไปก็ทุกข์ป่าวๆทำอะไรที่อยากทำดีกว่า

Posted by : Epoo , Date : 2003-04-30 , Time : 14:22:19 , From IP : 203.157.14.247

ความคิดเห็นที่ : 6


   ก้อนั้งอ่านอยู่จนจบแล้วก้อรู้สึกว่า มันเป็นชีวิตที่น่ารันทดหดหู้มากกับการที่เราต้องมาฝืนใจทำอะไร ยังไงก้อขอให้ใจเย็นๆนะค่ะ อย้าคิดสั้นฆ่าตัวตายเพราะคุณเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ ถ้าประเทศชาติต้องเสียคนเก่งๆอย่างคุณไปมันคงน่าเสียดาย...ตอนนี้ถ้าจะแนะนำให้คุณไปเอนท์ใหม่มันคงไม่ค่อยเหมาะสัดเท่าไหร่ เพราะคุณเดินมาทางนี้ไกลพอสมควรแล้ว เสียดายเวลานะค่ะ แล้วให้คุณลองมองดูว่าที่คุณเข้ามาเรียนคณะนี้ คุณได้ทำอะไรเพื่อใครบ้าง แล้วคุณก้อนำคนเหล่านั้นมาเป็นกำลังใจให้คุณ ให้ก้าวต่อไป ....ไม่มีใครจะโชคดีได้ทำในสิ่งที่ตนชอบไปทุกคนหรอกค่ะ แต่จะเป็นยอดคนถ้าเราชอบในสิ่งที่เราทำ ยังไงก้อขอเอาใจช่วยนะค่ะ........

Posted by : คนที่คอยให้กำลังใจ , Date : 2003-04-30 , Time : 14:35:31 , From IP : 172.29.2.170

ความคิดเห็นที่ : 7


   ก้อนั่งอ่านอยู่จนจบแล้วก้อรู้สึกว่า มันเป็นชีวิตที่น่ารันทดหดหู่มากกับการที่เราต้องมาฝืนใจทำอะไร ยังไงก้อขอให้ใจเย็นๆนะค่ะ อย่าคิดสั้นฆ่าตัวตายเพราะคุณเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถ ถ้าประเทศชาติต้องเสียคนเก่งๆอย่างคุณไปมันคงน่าเสียดาย...ตอนนี้ถ้าจะแนะนำให้คุณไปเอนท์ใหม่มันคงไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ เพราะคุณเดินมาทางนี้ไกลพอสมควรแล้ว เสียดายเวลานะค่ะ แล้วให้คุณลองมองดูว่าที่คุณเข้ามาเรียนคณะนี้ คุณได้ทำอะไรเพื่อใครบ้าง แล้วคุณก้อนำคนเหล่านั้นมาเป็นกำลังใจให้คุณ ให้ก้าวต่อไป ....ไม่มีใครจะโชคดีได้ทำในสิ่งที่ตนชอบไปทุกคนหรอกค่ะ แต่จะเป็นยอดคนถ้าเราชอบในสิ่งที่เราทำ ยังไงก้อขอเอาใจช่วยนะค่ะ........

Posted by : คนที่คอยให้กำลังใจ , Date : 2003-04-30 , Time : 14:39:23 , From IP : 172.29.2.170

ความคิดเห็นที่ : 8


   
ถ้าฝืนซะขนาดนั้นก็ออกมาเหอะพี่ เพื่อตัวพี่เนี๊ยะเพราะพี่รู้มากว่า โรดซึมเศร้ามันยังนั้นยังนี้ นี้ถ้าพี่ไม่ใช่ นศพ. ก็คงไม่คิดว่าตัวเองเป็นประสาท...... หวังดีจิงๆ นะ


Posted by : สายลมที่หวังดี , Date : 2003-05-02 , Time : 13:32:50 , From IP : 203.146.197.182

ความคิดเห็นที่ : 9


   seriously ถ้ารู้ว่าเป็น case จริงขอให้รายงานให้อาจารย์ทราบด่วนที่สุด หากเป็น scenario ก็แล้วไป



Posted by : Phoenix , Date : 2003-05-03 , Time : 00:44:11 , From IP : 203.107.207.88

ความคิดเห็นที่ : 10


   เป็นเรื่องจริงค่ะ แต่คนตั้งกระทู้ ไม่ใช่เด็กมอ.
ไปเจอมาจาก ........ เอ ..... รู้สึกว่าจะเป็น www.thaimental.com
ไม่แน่ใจนะคะ ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัยด้วยค่ะ


Posted by : สาวน้อยร้อยชั่ง , Date : 2003-05-03 , Time : 02:12:16 , From IP : 203.113.71.169

ความคิดเห็นที่ : 11


   มาปรึกษานักจิตวิทยาคลินิกเช่นผมได้นะ ยินดีครับ

Posted by : 123 , E-mail : (ta_psych@hotmail.com) ,
Date : 2003-05-14 , Time : 19:43:39 , From IP : ADSL-SAMART-17.inet.


ความคิดเห็นที่ : 12


    ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดที่จะ..... เช่นคุณ แต่เหตุผลก็คือ ไม่สามารถจะทำคะแนนให้สอบผ่านได้ แม้ว่าจะอ่านหนังสือตลอดเวลา หมายถึงว่า กลับจากเรียนก็ไม่ไปเล่นกีฬา ไม่ไปทำกิจกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น นั่งอ่านหนังสือ จนกระทั่งหลับไปเอง และรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อใด ก็จะคว้าหนังสือมาอ่านทันที วัน ๆ หนึ่งดิฉันนอนน้อย 2-3 ชั่วโมง ผลคือการเรียนยิ่งตกต่ำตามลำดับความขยันหมั่นเพียรที่เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันโทรไปหาคุณแม่และร้องไห้ " แม่คะ หนูเสียใจ หนูคงทำในสิ่งที่หนูใฝ่ฝันมาตลอดชีวิตไม่ได้ ... " หลังจากนั้นดิฉันไม่ทราบว่าพูดอะไรออกไปอีกบ้าง ปวดหัว และหัวหนักอึ้ง ในใจผิดหวังกับตัวเอง และท้อแท้อย่างไม่เคยเป็นมากก่อนในชีวิต เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตของดิฉันที่สมหวัง คือการสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่อนิจจา ความสมหวังนี้กำลังจะหลุดลอยไป... อีกแล้ว ความคิดที่จะสำเร็จโทษในความไม่ได้เรื่องของตนเองมีเต็มอยู่ในหัว วิธีใด ดีหนอ ที่จะเหมาะกับคนไม่ได้เรื่องอย่างฉัน "หนูอย่าทำอะไรนะลูก ทุกคนเกิดมาลำบาก เพราะคนเราเกิดมาใช้กรรม แม่ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อหนู และแม่มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้อย่างมีกำลังใจทำงานก็เพราะลูก หนูต้องอยู่เพื่อแม่นะ " ดิฉันหยุดความคิดโง่ ๆ ทันที และกลับมาต่อสู้ใหม่อย่างมีสติ ทุกวันนี้ดิฉันเป็นแพทย์เต็มตัว และได้เรียนต่อ และมีความสุขที่สุด กับการทำงานและทำทุกวันให้มีความสุข อย่าไปแขวนความสุขไว้กับความสำเร็จในชีวิต แต่จงทำทุกวันให้มีความสุข และคุณจะทำทุกอย่างได้ดีที่สุด และเมื่อคุณไปถึงจุดหมาย จุดหมายนั้นจะเป็นเพียงรางวัลชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆค่ะ

Posted by : passed , Date : 2003-06-13 , Time : 22:21:06 , From IP : 172.29.3.192

ความคิดเห็นที่ : 13


    ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดที่จะ..... เช่นคุณ แต่เหตุผลก็คือ ไม่สามารถจะทำคะแนนให้สอบผ่านได้ แม้ว่าจะอ่านหนังสือตลอดเวลา หมายถึงว่า กลับจากเรียนก็ไม่ไปเล่นกีฬา ไม่ไปทำกิจกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น นั่งอ่านหนังสือ จนกระทั่งหลับไปเอง และรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อใด ก็จะคว้าหนังสือมาอ่านทันที วัน ๆ หนึ่งดิฉันนอนน้อย 2-3 ชั่วโมง ผลคือการเรียนยิ่งตกต่ำตามลำดับความขยันหมั่นเพียรที่เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันโทรไปหาคุณแม่และร้องไห้ " แม่คะ หนูเสียใจ หนูคงทำในสิ่งที่หนูใฝ่ฝันมาตลอดชีวิตไม่ได้ ... " หลังจากนั้นดิฉันไม่ทราบว่าพูดอะไรออกไปอีกบ้าง ปวดหัว และหัวหนักอึ้ง ในใจผิดหวังกับตัวเอง และท้อแท้อย่างไม่เคยเป็นมากก่อนในชีวิต เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตของดิฉันที่สมหวัง คือการสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่อนิจจา ความสมหวังนี้กำลังจะหลุดลอยไป... อีกแล้ว ความคิดที่จะสำเร็จโทษในความไม่ได้เรื่องของตนเองมีเต็มอยู่ในหัว วิธีใด ดีหนอ ที่จะเหมาะกับคนไม่ได้เรื่องอย่างฉัน "หนูอย่าทำอะไรนะลูก ทุกคนเกิดมาลำบาก เพราะคนเราเกิดมาใช้กรรม แม่ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อหนู และแม่มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้อย่างมีกำลังใจทำงานก็เพราะลูก หนูต้องอยู่เพื่อแม่นะ " ดิฉันหยุดความคิดโง่ ๆ ทันที และกลับมาต่อสู้ใหม่อย่างมีสติ ทุกวันนี้ดิฉันเป็นแพทย์เต็มตัว และได้เรียนต่อ และมีความสุขที่สุด กับการทำงานและทำทุกวันให้มีความสุข อย่าไปแขวนความสุขไว้กับความสำเร็จในชีวิต แต่จงทำทุกวันให้มีความสุข และคุณจะทำทุกอย่างได้ดีที่สุด และเมื่อคุณไปถึงจุดหมาย จุดหมายนั้นจะเป็นเพียงรางวัลชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆค่ะ

Posted by : passed , Date : 2003-06-13 , Time : 22:21:49 , From IP : 172.29.3.192

ความคิดเห็นที่ : 14


    ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดที่จะ..... เช่นคุณ แต่เหตุผลก็คือ ไม่สามารถจะทำคะแนนให้สอบผ่านได้ แม้ว่าจะอ่านหนังสือตลอดเวลา หมายถึงว่า กลับจากเรียนก็ไม่ไปเล่นกีฬา ไม่ไปทำกิจกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น นั่งอ่านหนังสือ จนกระทั่งหลับไปเอง และรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อใด ก็จะคว้าหนังสือมาอ่านทันที วัน ๆ หนึ่งดิฉันนอนน้อย 2-3 ชั่วโมง ผลคือการเรียนยิ่งตกต่ำตามลำดับความขยันหมั่นเพียรที่เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันโทรไปหาคุณแม่และร้องไห้ " แม่คะ หนูเสียใจ หนูคงทำในสิ่งที่หนูใฝ่ฝันมาตลอดชีวิตไม่ได้ ... " หลังจากนั้นดิฉันไม่ทราบว่าพูดอะไรออกไปอีกบ้าง ปวดหัว และหัวหนักอึ้ง ในใจผิดหวังกับตัวเอง และท้อแท้อย่างไม่เคยเป็นมากก่อนในชีวิต เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตของดิฉันที่สมหวัง คือการสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่อนิจจา ความสมหวังนี้กำลังจะหลุดลอยไป... อีกแล้ว ความคิดที่จะสำเร็จโทษในความไม่ได้เรื่องของตนเองมีเต็มอยู่ในหัว วิธีใด ดีหนอ ที่จะเหมาะกับคนไม่ได้เรื่องอย่างฉัน "หนูอย่าทำอะไรนะลูก ทุกคนเกิดมาลำบาก เพราะคนเราเกิดมาใช้กรรม แม่ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อหนู และแม่มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้อย่างมีกำลังใจทำงานก็เพราะลูก หนูต้องอยู่เพื่อแม่นะ " ดิฉันหยุดความคิดโง่ ๆ ทันที และกลับมาต่อสู้ใหม่อย่างมีสติ ทุกวันนี้ดิฉันเป็นแพทย์เต็มตัว และได้เรียนต่อ และมีความสุขที่สุด กับการทำงานและทำทุกวันให้มีความสุข อย่าไปแขวนความสุขไว้กับความสำเร็จในชีวิต แต่จงทำทุกวันให้มีความสุข และคุณจะทำทุกอย่างได้ดีที่สุด และเมื่อคุณไปถึงจุดหมาย จุดหมายนั้นจะเป็นเพียงรางวัลชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆค่ะ

Posted by : passed , Date : 2003-06-13 , Time : 22:22:36 , From IP : 172.29.3.192

ความคิดเห็นที่ : 15


    ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดที่จะ..... เช่นคุณ แต่เหตุผลก็คือ ไม่สามารถจะทำคะแนนให้สอบผ่านได้ แม้ว่าจะอ่านหนังสือตลอดเวลา หมายถึงว่า กลับจากเรียนก็ไม่ไปเล่นกีฬา ไม่ไปทำกิจกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น นั่งอ่านหนังสือ จนกระทั่งหลับไปเอง และรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อใด ก็จะคว้าหนังสือมาอ่านทันที วัน ๆ หนึ่งดิฉันนอนน้อย 2-3 ชั่วโมง ผลคือการเรียนยิ่งตกต่ำตามลำดับความขยันหมั่นเพียรที่เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันโทรไปหาคุณแม่และร้องไห้ " แม่คะ หนูเสียใจ หนูคงทำในสิ่งที่หนูใฝ่ฝันมาตลอดชีวิตไม่ได้ ... " หลังจากนั้นดิฉันไม่ทราบว่าพูดอะไรออกไปอีกบ้าง ปวดหัว และหัวหนักอึ้ง ในใจผิดหวังกับตัวเอง และท้อแท้อย่างไม่เคยเป็นมากก่อนในชีวิต เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในชีวิตของดิฉันที่สมหวัง คือการสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่อนิจจา ความสมหวังนี้กำลังจะหลุดลอยไป... อีกแล้ว ความคิดที่จะสำเร็จโทษในความไม่ได้เรื่องของตนเองมีเต็มอยู่ในหัว วิธีใด ดีหนอ ที่จะเหมาะกับคนไม่ได้เรื่องอย่างฉัน "หนูอย่าทำอะไรนะลูก ทุกคนเกิดมาลำบาก เพราะคนเราเกิดมาใช้กรรม แม่ทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อหนู และแม่มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้อย่างมีกำลังใจทำงานก็เพราะลูก หนูต้องอยู่เพื่อแม่นะ " ดิฉันหยุดความคิดโง่ ๆ ทันที และกลับมาต่อสู้ใหม่อย่างมีสติ ทุกวันนี้ดิฉันเป็นแพทย์เต็มตัว และได้เรียนต่อ และมีความสุขที่สุด กับการทำงานและทำทุกวันให้มีความสุข อย่าไปแขวนความสุขไว้กับความสำเร็จในชีวิต แต่จงทำทุกวันให้มีความสุข และคุณจะทำทุกอย่างได้ดีที่สุด และเมื่อคุณไปถึงจุดหมาย จุดหมายนั้นจะเป็นเพียงรางวัลชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆค่ะ

Posted by : passed , Date : 2003-06-13 , Time : 22:22:58 , From IP : 172.29.3.192

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.008 seconds. <<<<<