อยากกิน!!!!!!??????!!!!!!!!!!
ในยามตะวันลับแสง หญิงนางหนึ่งใบหน้าขาดสีแห่งความผุดผ่อง ดวงตาไร้แววแห่งความสดใส ใต้ตาคู่นั้นฉาบด้วยสีแห่งราตรีอันโศกเศร้า เหมือนสิ่งดีๆของเธอได้จากไปพร้อมกับแสงตะวัน
มือหนึ่งกุมสะบักหลัง เดินถ่างขา หลังแอ่นด้วยรับน้ำหนักจากหน้าท้องที่เจ้าตัวเล็กด้านในใกล้จะมองเห็นโลก แต่ละก้าวนั้นช่างยากเย็น ท่าทางอันระโหยโรยแรง เหมือนกำลังเหน็ดเหนื่อยจากสิ่งที่เป็นอยู่มาชั่วชีวิต เธอค่อยๆเดินมาจนถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก ดวงตากลมโตมองเห็นถึงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ปากปริเพียงน้อยนิด น้ำเสียงยังติดขัดไม่ลื่นไหล ด้วยวัยเพียงย่างขวบ
"แหมะ
แม่" เธอนึกในใจ ลูกกลับมาแล้ว พ่อยังไม่กลับ มืออันซูบ บรรจงลูบหัวลูกน้อยอย่างช้าๆแต่ไม่ทันเอ่ยถ้อยคำใด
"พ่อกลับมาแล้วจ้ะ" เสียงสามีดังแทรกเข้ามาในขณะเปิดประตูเข้าบ้าน ชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้ายิ้มแย้ม รูปร่างสูงใหญ่ เดินมุ่งตรงไปยังลูก ซึ่งนั่งเหยียดขาราบกับพื้น อยู่ในตัวบ้านห่างจากประตูไม่กี่ย่างก้าว
"คิดถึงพ่อไหม" เขาพูดพลางอุ้มลูกขึ้นมาหอมไปพูดไปหลายครั้งติดๆจนเกือบลืมภรรยาที่อยู่ข้างๆ
"อื้ม!แล้วแม่ล่ะวันนี้เป็นไงมั่ง" เขาถามภรรยาทั้งๆที่ยังสบตากับลูกอยู่
"อยาก
" ภรรยาค่อยๆพูดแต่ก็ถูกแทรกด้วยเสียงสามีอีกครั้ง
"เฮ่ย!" เขาลุกขึ้นชูลูกด้วยสองมืออันแข็งแรง "แม่หาผ้ามาเช็ดฉี่หน่อย"
เมื่อภรรยาจัดการเสร็จสรรพ สามีจึงถามอีกว่า "เมื่อกี้แม่จะพูดอะไรนะ"
"อยากกิน" เธอตอบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล
สามีรีบท้วง "อยากกินอะไรเอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหมพ่อจะซื้อมาฝาก วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน ไม่อยากออกไปไหนอีก" เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง "เออ
ว่าแต่แม่อยากกินอะไรล่ะ"
เธอตอบพร้อมหันหน้าซ้ายทีขวาทีหลายครั้งอย่างต่อเนื่อง "กินไม่ได้"
สามีหันมามองด้วยความเข้าใจ "คนท้องก็อย่างนี้แหละ ไว้พรุ่งนี้พ่อจะซื้อมาหลายๆอย่างให้แม่เลือกกินที่กินได้ก็แล้วกัน"
เขาประคองภรรยาเดินอย่างช้าๆพลางพูดว่า "วันนี้พักผ่อนก่อนเถอะ พ่ออาบน้ำเสร็จแล้วจะตามไป"
ตะวันฉายแสงยามเช้าช่างสดชื่น หญิงนางหนึ่งใบหน้าแจ่มใส ผิวสีชมพูนวลผุดผ่อง ดวงตาเปล่งประกายแห่งความสดใสร่าเริง สิ่งดีๆของเธอกลับมาอีกครั้ง แต่ความสดใสต้องเปื้อนด้วยความเหงา สามีไปทำงาน ลูกต้องฝากคนอื่นเลี้ยง เหตุที่ตนท้องแก่ดูแลไม่ไหว กว่าจะมีคนมาส่งลูกก็เย็น กว่าสามีจะถึงบ้านก็ค่ำมืด วันๆเธอได้แต่กิน นอน และถักโครเชต์เพื่อคลายเหงา แต่การอยู่กับเส้นด้ายก็ทำให้กาลเวลาผ่านไปรวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ
ตะวันลับแสง หญิงแห่งความสดใสกลับไป หญิงแห่งความโศกเศร้ากลับคืนมา เธอนึกในใจเช่นเคย ลูกกลับมาแล้ว พ่อยังไม่กลับ แม่ลูบหัวลูกอย่างเบามือ
"แม่เปิดประตูให้พ่อหน่อย" เสียงสามีดังขึ้น
เธอค่อยๆเดินไปเปิดประตูเห็นสามีถือของเต็มมือ
"วันนี้พ่อซื้อของมาฝาก มีทั้งขนม ผลไม้ และกับข้าวตั้งหลายอย่าง แม่ลองดูสิ" สามีพูดพลางวางของลงบนโต๊ะ ปล่อยให้ ภรรยาจัดการเอง แล้วตนเข้าไปอุ้มลูกน้อยมาหอมแล้วหอมอีก พร่ำแต่พูดว่า "คิดถึงพ่อไหม" ดังเช่นทุกวัน จนเป็นถ้อยคำประจำครอบครัวที่ขาดไม่ได้
"พะ
พ่อ" เด็กน้อยพูดอย่างติดขัด
"แม่" เขาตะโกนเรียกภรรยา "ฟังสิ ลูกเรียกพ่อได้แล้ว" สามีหันไปมองภรรยา พูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วย ความดีใจ แต่ก็ต้องตกใจ "อ้าว!แม่ทำไมไม่กินอะไรล่ะ" มือเขาเอื้อมหยิบขนมใส่ปากภรรยา "เอ้า
แม่
พ่อป้อย" เขาพูดอย่างเอาใจ
"อุแหวะ" เสียงอาเจียนดังขึ้น
เขาค่อยๆลูบหลังเธอ พลางถามว่า "แล้วแบบนี้แม่จะกินอะไรได้"
เธอตอบอย่างช้าๆ "อยากกิน"
เขาจึงพูดทันใด"ก็กินสิจ๊ะ แม่อยากกินอะไรก็กินได้เลย พ่อไม่รู้ว่าแม่จะกินอะไรนี่นา"
เธอตอบพร้อมส่ายหน้า "กินไม่ได้"
เขาลูบหัวภรรยาด้วยใบหน้าที่ค้นหารอยยิ้มได้ยากยิ่ง
ตะวันฉายแสง วันนี้แดดช่างแรงกล้า เหมือนท้าทายใบหน้าที่เปล่งปลั่งของเธอยิ่งนัก เหตุการณ์เดิมๆเกิดขึ้น สามีไม่อยู่ ลูกไม่อยู่ มีเพียงเธออยู่เดียวดาย นั่งถักเส้นด้ายเรื่อยไป ทำให้เวลานั้นผ่านไปเร็วดังเดิม แต่เหมือนมีสิ่งใหม่ที่เข้ามา ลูกกลับมานานแล้ว แต่ทำไมพ่อยังไม่กลับ แม่อาบน้ำเช็ดตัวให้ลูกน้อยอย่างเร่งรีบ เสร็จแล้วเข้าครัวทำอาหาร
คืนนี้ไม่เห็นพระจันทร์ แต่ใบหน้าเธอนั้นช่างดูนวลผุดผ่องเหมือนดังว่า ตั้งใจมาทดแทนสิ่งที่ขาดหาย แต่ดวงหน้านั้นยิ่งเปล่งปลั่ง มากกว่าแสงจันทร์หากแต่จะเปรียบประดุจดังแสงตะวันยามเช้าเสียมากกว่า
สามีกลับถึงบ้าน มองหน้าภรรยาด้วยความแปลกใจ "วันนี้คุณดูยิ้มแย้มแจ่มใสจัง"
ภรรยายิ้มรับแล้วตอบไป "กินแล้ว" สามีไม่ได้สนใจอะไร กวาดตามองรอบบริเวณด้วยความสงสัย เขาจึงถามภรรยาอีกครั้ง "แล้วลูกล่ะ?"
Posted by : สาวน้อยร้อยชั่ง , Date : 2003-04-25 , Time : 14:17:40 , From IP : 203.113.71.169
|