ความคิดเห็นทั้งหมด : 2

อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนค่ะ


   เมื่อคนเราเกิดมา คนแรกที่เราได้รู้จัก ก็คือ พ่อกับแม่
และเมื่อเข้าเรียน หนังสือ ก็มีคุณครู ที่เราได้เจอ ท่านสอนหนังสือให้เรา
และ บุคคลที่ 3 ก็คือ เพื่อน ที่ร่วม เรียนหนังสือ ในชั้นเรียนเดียวกับเรา


เราจะรู้กันบ้างไหม ว่าเด็ก อนุบาลที่มีเพื่อน ที่คอยเล่น ขายข้าวแกง เล่นวิ่งไล่
หรือว่า สารพัดที่จะเล่นกับเรา เค้าจริงใจกับเราหรือเปล่า
นั่นก็เป็นสิ่งที่เราไม่รู้ เพราะว่าเรายังเด็กเกินที่จะคิดเรื่องพวกนี้
แต่ยังจำกันได้ไหม เมื่อเราทำตังต์หาย จะต้องมีเพื่อนคนนึงล่ะ ที่หยิบยื่นเศษสตางค์ให้เรายืม

และแม้ว่าเราวิ่งหกล้ม เลือดออก ก็จะมีเพื่อนหนึ่ง วิ่งไปตามคุณครู มาพาเราไปทำแผล
และแม้ว่า เราโดน เพื่อนเกเร รังแก ก็จะมีเพื่อนคนนึง คอยยืนอยู่ข้างๆ
แม้ว่าจะปกป้องเราไม่ได้ แต่ก็ช่วยไล่มันให้ ไม่มายุ่งกับเรา

คุณเคยคิดกันบ้างไหมคะ ว่า ตอนนี้ เพื่อนเหล่านี้เค้า หายไปไหนกัน เค้าอยู่ที่ไหนกัน......

พอเข้าเรียนชั้นประถม เราเริ่มที่จะมีเพื่อนเยอะขึ้น มีเวลาพูดคุยกัน สนุกสนานกันน้อยลง
เพราะต้องเรียนมากกว่าเด็กอนุบาล และเราก็จะเริ่ม มีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นก้อนมากกว่า
ยังจำกันได้ไหม เพื่อนที่ชอบวิ่งไปฟ้องครู เมื่อเราไปเปิด กระโปง หรือว่าดึงกางเกง
ยังจำได้ไหม เมื่อไม่มีเงิน เพื่อน ก็จะให้ยืม บางครั้งลืมทวง บางครั้งก็ไม่ทวง
จำได้ไหม ที่เรากับเพื่อน ตั้งกลุ่ม ทะเลาะ กับเพื่อนอีกกลุ่มในห้อง
และบางครั้ง ในวัยนี้ ก็อาจมีบางคนที่ เคยสัญญาเป็นเพื่อนกินเพื่อนตายกันและ
เรากับเพื่อนต่างก็รักกันมาก

แต่เรา...เองก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกนะ ว่าเค้า จริงใจกับเราแค่ไหน.....

เมื่อเรียนมัธยม เราเริ่มมีเพื่อนเยอะกว่าเดิม เริ่มมีการนัดกันไปเที่ยว
โตพอที่จะ มีความรัก และบางครั้ง ก็เริ่มไม่สนใจการเรียน
จำได้ไหม ว่า เพื่อนคนนึงที่ชวนเรา โดดเรียน ชวนเราไปเที่ยว กลับบ้านดึก
บางครั้ง ยืมตังค์ ก็ไม่ยอมคืน หรือ ว่า ทวงเอ๊า.. ทวงเอา..ยืมนิดหน่อย ก็งก อะไรแบบนี้
จำได้ไหม ที่เพื่อนชวนเรา ไปยกพวกตีกัน กับ คู่อริอีกกลุ่มหนึ่ง
หรือ ไม่บางคนก็ ด่า บอกให้ตั้งใจเรียน

ซึ่งมันก็มีหลายแบบ และเราก็เริ่มจะรู้แล้ว ว่าใคร จริงใจกับเรา หรือไม่จริงใจ......

พอเข้ามหาลัย เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่กับตัวเอง เพื่อนก็มี
แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด พอเดือดร้อน เพื่อนก็วิ่งเข้ามา
แต่พอเราทุกข์ เพื่อนก็หายหน้ากันไป...
มีแฟน ก็อยู่กันแต่กับแฟน มีเวลาให้แฟน มากกว่าให้เพื่อน
บางคนมีเพื่อน ก็อยู่แต่กับเพื่อน ไม่มีเวลาให้แฟน

แต่เราไม่เข้าใจว่า....ทำไมคนเราพอโต ความจริงใจที่มันให้กันก็น้อยลง
ไม่เหมือนตอนที่เป็นเด็ก ทั้งรัก ทั้งช่วยเหลือ

แต่พอโตขึ้น ใครที่เจอเพื่อนที่ดี ก็ถือว่า โชคดี เหมือนถูกรางวัลที่1
แต่ ใครที่เจอเพื่อนไม่ดีก็ เหมือนกับว่าตกนรกทั้งเป็น
ทำไมสมัยนี้ หาเพื่อนที่จริงใจกันได้ยากเหลือเกิน
พอยิ่งโตไป ทำไมจิตใจคนก็เปลี่ยนไป ไม่เข้าเลยจริงๆ
คุณทุกคน ก็คงรู้ถึงความเปลี่ยนไปในตัวเอง
และรู้ถึงความสำคัญที่คุณมีให้กับเพื่อน ว่าคุณให้มากน้อยแค่ไหน...

เพื่อนอยู่กับเรา ไม่นานหรอก
อีกไม่นาน มันก้อไปมีครอบครัว
อีกไม่นานมันก็ ตาย..แล้ว
ทำไม ถึงไม่ให้ความสำคัญกับเพื่อนกันบ้าง
อย่างน้อยๆ มันก็รับฟังเรา เวลาที่เรานินทา แฟน ให้มันฟัง
และมันก็ไม่ปากโป้ง บางครั้ง มันก็ยังไปด่าแฟนให้เรา
ถ้าเกิดว่าแฟนมัน ทะเลาะ กับ เรา
เห็นความสำคัญกันหน่อย
อย่าปล่อยให้คำว่าเพื่อน เป็นแค่ คำๆนึง ที่ถูกบัญญัติขึ้นมา...............


LoVe YoU mY FriEnD ^____________^


Posted by : แคน อิสรงค์ , Date : 2004-09-05 , Time : 12:56:27 , From IP : 172.29.5.105

ความคิดเห็นที่ : 1


   ได้ข้อคิดดีจ้า คนเราเมื่อโตมากขึ้น เงื่อนไขก็มากขึ้นตาม น่าเหนื่อยนะ

Posted by : pisces , Date : 2004-09-05 , Time : 18:45:23 , From IP : 172.29.3.227

ความคิดเห็นที่ : 2


   คนดีๆที่เต็มใจจะเป็นเพื่อนที่ดี ยังมีอยู่ ขอให้เจอเพื่อนดีๆนะจ๊ะ คนที่ไม่ดีก็คบแบบคนรู้จักละกัน

Posted by : ขงเบ้ง , Date : 2004-09-06 , Time : 12:41:11 , From IP : 203.107.195.69

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.004 seconds. <<<<<