"ศรราม" ก็ "ศรราม" เถอะ...?
ห่างหายไปจากวงการเพลงนานกว่า 5 ปีเลยทีเดียวสำหรับ "หนุ่ม ศรราม เทพพิทักษ์" หลังจากมีผลงานเพลงที่ชื่อว่า "จุ๊บ...จุ๊บ" ออกมาพร้อมด้วยท่าเต้นที่หลายๆ คนน่าจะยังจำกันได้
แต่แล้วเจ้าตัวก็สร้างเซอร์ไพรส์ขึ้นมา เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีผลงานใหม่ (อัลบั้มเดี่ยวชุดที่ 3 )ออกมาวางแผงให้ได้ยลกันอยู่ในขณะนี้กับอัลบั้มที่ชื่อว่า "ศรราม อกสามศอก" ภายใต้การดูแลของ "BUGS TOWN" ของอาร์เอสโปรโมชั่น
ที่ต้องยิ่งประหลาดใจมากกว่าก็คือ "พัฒนาการ" ทางด้านการร้องเพลงของพระเอกหนุ่มคนนี้ที่กินเวลามาเกือบครึ่งทศวรรษซึ่งอาจจะใจร้ายไปบ้างแต่ต้องบอกว่า "หาไม่เจอ"
ใครที่อยากจะรู้ว่าเพลงอาร์เอสยุค "เต๋า หัวโจก" ครองใจวัยรุ่น ยุคที่อาร์เอสฯ ขายระเบิดเถิดเทิงกับ "บอยสเก้าท์" เป็นอย่างไร? ซื้อ "ศรราม อกสามศอก" ไปฟังแล้วท่านจะได้รับคำตอบ
เพราะนี่คืออัลบั้มแห่งซาวนด์ที่เรียกกันว่า "ซาวนด์อาร์เอส" ของแท้แน่นอน 100 เปอร์เซ็นต์
ตั้งแต่เพลงแรกยันเพลงสุดท้าย โดยรวมต้องบอกว่า ฟังง่าย ติดหู เพลิน แต่ถ้าถามถึงเรื่องของความประทับใจ การมีอะไรให้น่าจดจำ...คำตอบคืออย่าไปคิด ไม่ต้องไปหวัง
2 เพลงแรก "รักฉันไปพลางๆ" กับ "ผู้ชายขี้อาย" ฟังแรกๆ ก็เพลินดี แต่ถ้าฟังหลายๆ รอบอาจจะรู้สึกเหมือนกับย้อนไปในอดีตสัก 10 กว่าปีที่แล้ว, เพลงที่สาม "ฉันรู้" นี่ถ้าเปลี่ยนชื่ออัลบั้มเป็น "หนุ่ม หัวโจก" แล้วจะเข้ามาก, เพลงที่ 6 "เธอไม่ต้องรู้หรอก" เพียงแค่ได้ยินเสียงดนตรีอินโทรขึ้นมาคำถามเดียวที่เกิดขึ้นเลยก็คือ...สมัยนี้ยังมีคนทำเพลงแบบนี้กันอยู่อีกหรือ?
ครั้นพอถึง 3 เพลงสุดท้ายของอัลบั้ม "หนุ่ม ศรราม" ก็กลายสภาพเป็น "ปาน ธนพร" ไปในบัดดล
ลำพังเพียงแค่เนื้อร้องที่(ออกจะ) "หน่อมแน้ม" ไปสักนิดกับดนตรีที่ "เบาบาง" จนยวบยาบก็ทำให้อัลบั้มชุดนี้หลุดจากคอนเซ็ปต์ไปไกลโขแล้ว ยิ่งต้องมาเจอกับเสียงร้องที่เรียกกันอย่างชาวบ้านว่า "แหยๆ" ของเจ้าตัวเข้าไปอีก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลงจิ๊กโก๋อกหักนิดๆ อย่าง "ฉันรู้" และเพลง "รอยนิ้วมือ") ชื่ออัลบั้ม "ศรราม อกสามศอก" ก็เตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับชนิดการทำหัวยุ่ง ไว้หนวดไว้เคราแบบเซอร์ๆ (ถ่ายปก)นั้นไม่ได้ช่วยเพิ่มขนาดหน้าอกให้ขึ้นมาได้สักเซน(ติเมตร)เดียว
จริงอยู่ที่เรื่อง "เสียง" ที่ฟัง "ไม่เข้มแข็ง" ของเขานั้นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาในการร้องเพลง ทว่านักร้องในบ้านเราหลายคนก็มีเสียงแปลกๆ ทั้งนั้น "โต ซิลลี่ฟูลส์" นี่ละหนึ่ง เสียงอมฮอลล์ของท่าน "ส.ส.อริสมันต์" นี่ก็หนึ่ง หรือจะเป็นเสียงแหลมๆ อย่าง "สดใส รุ่งโพธิ์ทอง" ก็ใช่ เสียงเพี้ยนสุดๆ ของ "พราย ปฐมพร" ฯลฯ
แต่ทำไมเพลงของพวกเขาถึงออกมาแล้ว "ฟังได้"?
คำตอบก็คือแต่ละคนนั้นมีความ "ลงตัว" และมีความ "เป็นตัวของตัวเอง" ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่ในอัลบั้มชุดนี้
ไลน์กีต้าร์กับลูกลีดต่างๆ ฟังแล้วเพราะดีแต่ไม่เป็นเอกภาพกับเพลงสักเท่าไหร่แถมยังไม่ได้ช่วยยกระดับให้เห็นว่างานชุดนี้มีการพัฒนาขึ้นมา(ได้)มากนัก กลายเป็นว่าที่ช่วยเพิ่มความไพเราะของเพลงชุดนี้ได้อย่างมากๆ ก็คือเสียงของคอรัส
ใครลองเอา "ศรราม อกสามศอก" ไปเปิดระหว่างที่ละคร "น้ำใสใจจริง" (ช่อง 7 เอามารีรันอยู่ในตอนนี้) ที่เจ้าของอัลบั้มนี้เล่นไว้เกือบจะ 10 ปีที่แล้วก็จะรู้สึกว่ามันเข้ากันได้เป็นอย่างดี
ว่ากันอย่างน่ารักอัลบั้มชุดนี้ถือเป็นอัลบั้มแห่งการอนุรักษ์และคงเอกลักษณ์รูปแบบงานเพลงแบบอาร์เอสฯ ได้เป็นอย่างดี แต่ถ้ามองกันแบบไม่น่ารักนี่คืองานสุกเอาเผากินอีกอัลบั้มหนึ่ง ที่เป็นเรื่องที่น่าเสียดายเพราะด้วยเวลา ด้วยศักยภาพของทีมงานของอาร์เอสที่มีอยู่น่าจะทำออกมาได้ดี/ทำออกมาได้เหมาะกับนักร้องที่มีอายุเกือบจะ 30 ปีเข้าไปแล้ว
"ศรราม" เป็นนักร้องไม่ผิด แต่ก็ต้องบอกด้วยเช่นกันว่า "ศรราม" เป็นนักร้องไม่เหมาะ (มาตั้งแต่แรกแล้ว)
มองย้อนกลับไปถึงช่วงที่เจ้าตัวออกงานเพลงทั้ง "ลูกไม้ของนายหนุ่ม" และ "จุ๊บ...จุ๊บ" ต้องบอกว่า "หนุ่ม ศรราม" เป็นคนที่โชคดีมากๆ...
โชคดีที่ว่าหลายคน(ค่อนข้าง)มองศรรามออกจากกันอย่างชัดเจนระหว่างการเป็นนักร้องกับความเป็นพระเอก เพราะถึงแม้จะถูกความ "ไม่เหมาะ" ในการเป็นนักร้องปู้ยี่ปู้ยำสักเท่าไหร่ ทว่าสิ่งนั้นก็ไม่ได้ระบาดไปทำให้ระดับความเป็นพระเอกของเขานั้นลดลงไปแต่อย่างใด
แต่ถึงตอนนี้ก็ไม่แน่เหมือนกัน
เพราะถ้าขืนทุรังทำกันต่อไปเรื่อยๆ โดยยังหา "ความลงตัว" ไม่เจออย่างที่ทำออกมาเหมือนกับ "ศรราม อกสามศอก" นี้
ท้ายที่สุดก็คงจะต้องบอกแบบ(เตือนๆ)ว่า..."ศรราม" ก็ "ศรราม" เถอะ...
Posted by : ผู้จัดการออนไลน์ , Date : 2004-06-24 , Time : 00:08:00 , From IP : 172.29.3.209
|