เรื่องเล่าธรรมดา........ เหรียญในมือ ฉบับสมบูรณ์>เรื่องเล่าธรรมดา เหรียญในมือ > >เคยสงสัยไหม ว่าทำไมเรามักจะไม่ได้รู้จักกับคนที่เราอยากรู้จัก > >และคนที่เรารู้จักมักจะไม่มีใครน่าสนใจ หรือไม่ก็ไม่ ใช่สเป๊กเรา > > > > เคยได้ยินเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง... มีผู้ใหญ่เขาเล่นกับเด็ก > >ผู้ให้กำเหรียญอยู่ในมือ แล้วถามเด็กว่าอยากรู้ไหม ในมือของ ท่านมีอะไร > >ถ้าอยากรู้ให้เขกพื้น 5 ที เด็กก็เขก แต่ผู้ใหญ่ก็ยังไม่ยอมบอก > >แล้วก็ถามอีกว่าอยากรู้จริงๆ ไหม ถ้าอยากรู้จริงๆ ให้เขกพื้นอีก 10 ที > >เด็กก็เขกอีกด้วยความอยากรู้ คราวนี้ผู้ใหญ่แบมือให้ดู > >เด็กก็ได้พบว่าเป็นแค่เหรียญธรรมดาเหรียญหนึ่งเท่า นั้น ต่อมาผู้ให-่กำมืออีก > >แล้วถามอีกเหมือนเดิมว่าอยากรู้ไหมว่ามือท่านมีอะไร คราวนี้เด็กไม่สนใจ > >ไม่อยากรู้แล้ว จริงๆ ก็ > >คือเมื่อเด็กได้รู้แล้วว่าในมือผู้ใหญ่เป็นแค่เหรียญธรรมดาเท่านั้น > >ไม่มีอะไรพิเศษเลย เขาก็เลยไม่สนใจอีก... > > > > นี่แหละ คนเราก็เป็นแบบนี้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา > >ไขว่คว้าเพื่อให้ได้รับรู้ เมื่อเราได้รู้แล้วว่ามันคืออะไร มันเป็น ยังไง > >เราก็ไม่สนใจมันอีก ถามว่าเหรียญในมือเปลี่ยนไปไหม ค่ามันน้อยลงไหม เปล่าเลย > >ค่าของมันเท่าเดิม ยังคงเป็น เหรียญๆเดิม ทั้งก่อนและหลังที่เราเห็น > >แต่ความรู้สึกของเราต่างหากล่ะที่เปลี่ยนไป > >ก็เป็นเพราะความรู้สึกที่เอื้อมไม่ถึง ไปไม่ถึงนั่นแหละที่ทำให้เราเห็นคุณค่าของ > >สิ่งที่อยู่ไกล ต่อเมื่อได้สิ่งนั้นมาแล้ว ได้รู้จักแล้ว เราก็ไม่รู้สึกเป็นพิเศษอีก > > > > บางคนที่เราแอบประทับใจ หรือแอบปลื้มมานาน > >พอได้รู้จักพูดคุยกันแค่ไม่กี่คำก็รู้แล้วว่าคนนี้ไม่ใช่ คิดอะไรไม่ เหมือนกัน > >มองกันคนละด้าน...บรรดาคนของสังคม เป็นขวัญใจของคนมากมาย เพราะดูดี มีอารมณ์ขัน > > > >ทำให้ใครต่อใครพา กันปลื้มจนออกนอกหน้า แต่หากได้มานั่งจับเข่าคุยกันแล้ว > >ถ้าเขาไม่ได้มีความคิดหรือความเป็นตัวของตัวเองที่โดดเด่น เขาก็ > >แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ความคิดก็เหมือนคนอื่นๆ > >ความรู้สึกประทับใจในตอนแรกก็กลายเป็นเฉยๆไป... ในทางกลับกัน บางครั้ง > >กับคนที่เหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ หน้าตาธรรมดา มีชีวิตอย่างเรียบง่าย > >แต่แค่ได้คุยกันครั้งเดียว กลับรู้สึกดี รู้สึกว่า คนนี้มีอะไรไม่ธรรมดา > >เริ่มรู้สึกว่าน่าสนใจ และอยากเจอเขาอีกเรื่อยๆ ความดีในต ัวต่างหากที่สำคัญ > >เมื่อได้เรียนรู้กันและกันแล้ว ความน่ารัก ความมีน้ำใจ > >ความเสียสละต่างหากที่จะทำ ให้ไม่รู้จักเบื่อ > >สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ทำให้อีกฝ่ายอยากค้นหา ติดตาม เห็นคุณค่า > >และไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป ไม่ใช่เพียง รูปลักษณ์ภายนอก > >ที่เมื่อได้มาแล้วก็เท่านั้น เหมือนเดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ > >ไม่มีอะไรให้น่าที่จะรัก น่าที่จะค้นหาอีก > >ในความเป็นจริงแล้ว คนเราอาจจะได้เจอสิ่งที่อยู่ในมือที่แตกต่างกันออกไป > >บางครั้งเราอาจได้พบเพชรแท้ และ เรียนรู้ค่าซึ่งไม่มีวันสิ้นสุดของมัน > >หรืออาจได้เจอเหรีย-สลึงที่ไม่มีคุณค่ามากมายให้ค้นหา > >หรือเจอเพียงมือที่กำความว่าง เปล่าไว้ภายใน... แต่ในบางครั้งเราอาจจะพลาด > >ไม่รู้จักแม้คุณค่าของเพชรที่เราได้เห็น หรือเห็นว่าเหรียญสลึงในมือนั้นมีคุณ > >ค่าเกินกว่าที่มันเป็น ในชีวิตหนึ่งของคนเราสามารถปิ๊งคนได้หลายคน > >ประทับใจใครได้หลายหน แต่จะมีสักกี่คนที่ใช่ ที่ตรงกับเรา ไม่ > >มีใครสามารถบอกได้ว่าในชีวิตจะได้พบกับคนที่ "ใช่เลย" ไหม > > > > บางครั้งเราอาจกำลังแอบปลื้มคนๆหนึ่งที่เราเพิ่งได้รู้จัก > >อยากคุยอยากเจอหน้าตลอดเวลา แต่พอเจอปัญหา มีเรื่องอยากเล่า > >เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่เราต้องการ เรากลับเลือกที่จะ > >คุยกับคนอีกคนที่เราสนิทมานาน > >เพราะความรู้สึกมันบอกเองว่าคนๆนี้แหละถึงจะเป็นคนที่เราสามารถคุยได้ทุกเรื่อง > >เข้าใจ เรา เขา...ก็ยังคงเป็นเขาอย่างที่แล้วๆมา ไม่มีอะไรหวือหวา > >ทุกอย่างเป็นของมันอย่างนี้มานานจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา จน > >ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เราต้องการจริงๆ > >แปลก คนที่ใกล้ชิดกับเราที่สุดมักถูกมองข้ามไปเสมอ > > Posted by : No name No.1 , E-mail : (warit74@hotmail.com) , Date : 2004-06-20 , Time : 20:35:37 , From IP : 202.129.18.132 |
|
> > คุณเคยปล่อยเพชรให้ผ่านไปไหม หรือเคยคว้าเศษฝุ่นไว้ไหม > > > >เหรียญในมือ (2)... เคยได้ยินไหมที่ผู้ใหญ่มักจะบอกว่าถ้าจะรักใคร > >คิดจะแต่งงานกับใคร ถ้าเป็นผู้ชายให้นึกถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นหน้า > >มันอยู่ในครัว นั่งเลี้ยงลูก ไม่ได้แต่งหน้า ไม่น่ามอง ถ้าเป็นผู้หญิง > >ให้นึกถึงตอนที่ผู้ชายคนนั้นหัวล้าน อ้วนพุงพลุ้ย นุ่ง กางเกงขาสั้นอยู่กับบ้าน > >ไม่หล่อไม่เท่อีกต่อไป เรารับได้ไหม > >เรายังจะรักเขาอยู่ไหม เพราะเมื่อถึงตอนนั้น ความสวยงาม ภายนอกจะค่อยๆ หมดไป > >ความรู้สึกเป็นพิเศษกับคนๆ นี้จะถูกความเคยชินเข้ามาแทนที่ > >แต่เราจะยังรักเขาอยู่ได้ก็ด้วยความดี ในตัวเขา ความเข้าใจ ความเอื้ออาทรต่อกัน > > > > > > มีคนเคยกล่าวไว้อีกว่าถ้าจะรักใครสักคนให้พยายามใช้สมองในอัตราที่ใกล้ๆ > >กับการใช้หัวใจ อย่ารักจนหลง อย่าให้ ความรักทำให้เราตาบอด > >ให้มองด้วยสายตาคนภายนอกซึ่งเป็นคนที่ปรารถนาดีต่อเรา ว่าเขามีความเห็นอย่างไร > >การปรึกษาผู้ ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนยังคงได้ผลดีอยู่เสมอ > >อย่าหลงคนที่ตอนจีบตอนเพิ่งคบกันเขามาคอยเอาใจ > >เพราะไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ถ้าเราไม่รัก ไม่สนใจเขา > >ไม่เคยดีกับเขาเลย วันนี้เขาอาจยังอยู่กับเราและดีกับเรา > >แต่ถ้าวันหนึ่งเขาเจอคนที่ดีกับเขามากๆ อย่างที่เขาดีกับ เราในวันนี้ > >เขาจะยังทนเราอยู่ไหม... อย่าหลงคนที่วันนี้เขาอดทนกับเราเหลือเกิน > >เพราะความอดทนทุกคนมีขีดจำกัด > > > > อย่าหลงคนที่ดีผิดปกติและทำกับเราอย่างคนพิเศษจนน่าใจหาย > >เพราะไม่มีใครทำอย่างนี้ในเราได้ตลอดเวลาไปตลอดชีวิต แต่ > >ให้เห็นค่าของคนที่ทำให้เรารู้สึกได้ว่าเขาพยายามและอยากจะทำอะไรให้เรา > >อย่างน้อยก็เกือบๆ เท่ากับที่เขาอยากทำให้ตัวเขา เอง เพราะคนที่ให้เราได้ขนาดนี้หรือมากกว่านี้ก็คง >มีแต่พ่อกับแม่เท่านั้น > >ถ้าได้เจอคนแบบนี้ อย่าปล่อยให้ผ่านไป และรู้ไว้ ด้วยว่าเราคือคนที่โชคดีที่สุดแล้ว Posted by : No name No.1 , E-mail : (warit74@hotmail.com) , Date : 2004-06-20 , Time : 20:37:09 , From IP : 202.129.18.132 |
|
> > ความรักไม่ใช่เรื่องของการชั่งน้ำหนักว่าใครดีกว่าใคร > >แต่เป็นเรื่องของใครเหมาะสำหรับเรามากกว่า ความรักขึ้นอยู่กับ โอกาส เวลา > >สถานการณ์ ถ้าคนที่เหมาะสมก้าวเข้ามาในชีวิตเราในเวลาที่เหมาะสม เราพร้อม > >เขาพร้อม นั่นก็เป็นโชคของเรา เป็นสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิต > >แต่ไม่ว่าจะอย่างไร คนๆนั้นจะต้องยอมเสียสละ ยอมปรับตัวให้เข้ากับเรา > >ทำเพื่อเรา ในขณะ เดียวกัน เราจะต้องเห็นค่าของเขามากพอที่เราจะเสียสละ > >และปรับตัวเพื่อเขาเช่นกัน > > > > คู่ของใครก็สำหรับคนนั้น ถ้าคนๆนี้ของเราเขาทำเพื่อเราทุกอย่าง > >ถึงเราจะไม่สวย ไม่หล่อ ไม่โดดเด่นกว่าใครๆ เขาก็ยังคงมองเราเพียงคนเดียว > >ปฏิบัติต่อเราอย่างเสมอต้นเสมอปลาย > >และทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่าสำหรับเขาซะเหลือเกิน.... > >ถึงตอนนั้นคนรอบข้างเราจะดี จะน่ารัก จะเป็นยังไงไม่สำคั-แล้ว > >ไม่ต้องพิจารณาแล้ว... เพราะถ้าเราได้เจอคนที่เหมาะสม ที่ เข้ากับเราได้ > >คนที่เราแน่ใจว่าเขามีค่าสำหรับเราจริงๆ > >เราก็ไม่จำเป็นต้องมองใครอีกแล้วในโลกนี้... > > > > ถ้าหากไม่เจอคนๆนั้น หรือไม่เจอคนที่เห็นค่าของเรา ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ > >เพราะเรามีค่า และเราควรจะ รู้ว่าค่าของตัวเองมีมากเพียงใด..."เพชร" > >ไม่ว่าจะมีคนพบหรือไม่ก็ยังเป็นเพชร ธาตุแท้ของเพชรไม่เคยเปลี่ยน "เรา" > >ไม่ว่าจะ ได้เจอคนๆ นั้นหรือไม่ เราควรจะรู้ค่าของตนเอง เห็นค่าของตนเอง > >และรู้ด้วยว่าคุณค่าของเราไม่เคยเปลี่ยนไปเช่นกัน เหมือนเหรียญในมือ > >ไม่ว่าเราจะอยากดูหรือไม่ ผู้ให-่จะแบมือให้ดูหรือไม่ เหรียญก็ยังคงเป็นเหรียญๆ เดิม และค่าของมันก็ >ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย > > Posted by : No name No.1 , E-mail : (warit74@hotmail.com) , Date : 2004-06-20 , Time : 20:49:13 , From IP : 202.129.18.132 |
| ความเห็นจาก Social Network : Facebook |
|
|
>>>>> Page loaded: 0.032 seconds. <<<<< |