ความคิดเห็นทั้งหมด : 13

notebookไม่ได้ไม่ว่าแต่ช่วยยืนยันหน่อยนะครับว่าไม่ได้หรือรอนานแค่ไหนจะได้เอาคอมไปเอง


   คือปล่อยไว้อย่างนี้มันทำให้ผมไมมีคอมพ์ใช้ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไรแต่ช่วยยืนยันมาเลยว่าไม่ได้หรือได้ช้าแค่ไหนเพราะผมต้องใช้คอมพ์ถ้ายังไงจะได้คิดถูกว่าจะซื้อเองดีมั๊ยอยากประหยัดเหมือนกัน

Posted by : t-time , Date : 2004-05-21 , Time : 09:54:05 , From IP : 203.150.209.231

ความคิดเห็นที่ : 1


    อยากทราบว่าคอมที่ได้ต้องรอปี 2 เหรอคะ ปี1 ยังไม่ได้ใช่ไหมคะ

Posted by : แ , Date : 2004-05-21 , Time : 10:23:30 , From IP : 203.150.209.231

ความคิดเห็นที่ : 2


   เห็นด้วยค่ะ อยากให้ผู้ที่เกี่ยวข้องช่วยชี้แจงด้วยนะคะ จะรอฟังค่ะ

Posted by : ......... , Date : 2004-05-21 , Time : 12:31:01 , From IP : 172.29.2.144

ความคิดเห็นที่ : 3


   มันเริ่มจะมีbad sign แล้วนะครับ ระวังจะขึ้นหวอนะกระทู้เนี้ย

Posted by : เอา 1000 บาท เราคืนมา , Date : 2004-05-21 , Time : 23:18:18 , From IP : 172.29.4.254

ความคิดเห็นที่ : 4


   ได้ข่าวมาว่า ผู้เกี่ยวข้องนั้น ได้บอกขอโทษนศพ. ที่ทำงานนี้ไม่สำเร็จก่อนลงจากตำแหน่ง แต่ได้บอกว่า จะงานส่วนนี้ต่อไป
คาดว่าคงไม่มีทางได้แล้ว
ถ้าอย่างนั้นควรคืนเงิน 1000 บาทกลับมาก่อน เพราะมันไปค้างอยู่กับที่ไม่ได้เอามาใช้ประโยชน์(หรือป่าว)
แล้วพอของมาค่อยมาเอาเงินใหม่จะดีมั้ยเนี่ย
ส่วนใครมีเงินก็ขอให้ซื้อเองดีกว่านะ

Posted by : diz , Date : 2004-05-22 , Time : 17:22:07 , From IP : 172.29.4.182

ความคิดเห็นที่ : 5


   ในเมื่อทำไม่ได้ก็ไม่ควรมั่นอกมั่นใจขนาดนั้น เดี๋ยวจะเหมือนหุ้นหงส์แดง เดี๋ยวขาย เดี๋ยวไม่ขาย เสื่อมศรัทธาดังนายก ว้า

Posted by : เอา 1000 คืนมาด้วยคน , Date : 2004-05-22 , Time : 19:49:42 , From IP : r5-nrtMT1.S.loxinfo.

ความคิดเห็นที่ : 6


   อ่า....

Posted by : P|atino` , Date : 2004-05-23 , Time : 14:26:01 , From IP : 203.150.209.231

ความคิดเห็นที่ : 7


   แบ



Posted by : คิม , Date : 2004-05-23 , Time : 15:21:21 , From IP : 172.29.2.172

ความคิดเห็นที่ : 8


   อันนี้ ดีอะ ลองอ่านดู
ปล. ดิวส่งให้อะ มะช่ายอ่านเจอเองนะ
รัก” คือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน....เคยมีคนกล่าวไว้เช่นนั้น
ผมจำได้ถึงวันที่ผมโดนหักอก เธอมาบอกให้ตัดใจ “เจ็บ”
คือคำที่ผมรู้จักในวันนั้น....
“รัก”คือคำที่เหนือความสามารถในความเข้าใจของผมในตอนนั้น

ทันทีที่ตั้งสติได้
ผมคว้ากุญแจรถบีเอ็มดับบริวซีรี่ส์ห้าคันโก้ที่พ่อทิ้งไว้
ขับออกไปตามท้องถนนของกรุงเทพฯที่สุดแสนจะแออัดยามบ่าย
.....แต่มันก็ไม่อาจสู้กับความวุ่นวายในใจตอนนี้ ทั้งความวุ่นวาย
ความเจ็บปวด ผสมกันอยู่ในใจในสัดส่วนที่ไม่อาจบอกออกมาเป็นตัวเลขได้
“เจ็บมั้ย” ใช่ เจ็บมาก
“เหนื่อยมั้ย” ใช่ เหนื่อยสุดๆ
“ทรมานมั้ย” ใช่ ทรมานสุดแสนจะทน
มันคือหวังและฝันที่พังทลายพร้อมๆกัน .....สายตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย
ความรักของเราเป็นอันอวสานแล้ว
รถยนต์เคลื่อนตัวช้าๆไปตามถนน....แต่ใจผมยังคงสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหว
“ความเงียบ”เท่านั้นที่ผมต้องการขณะนี้
“ขอโทษครับ”
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่เห็นยามหน้าโรงพยาบาลยืนในท่าทำความเคารพ
นี่ผมเหม่อลอยมาถึงที่นี่เลยหรือนี่??
“ผมมาติดต่อธุระให้พ่อครับ” ผมตัดบททันทีที่กระจกไฟฟ้าเลื่อนลง
“เชิญครับ” ยามยิ้มพลางยกแผ่นกั้นขึ้น
ยามคงสังเกตเห็นสติกเกอร์วีไอพีของโรงพยาบาลที่กระจกฝั่งซ้าย...โรงพยาบาลที่พ่อถือหุ้นอยู่
ถึงจะมีไม่มากนักแต่ก็มีมากพอ ทำให้คนที่ทำงานหลายๆคนรู้จักพ่อผม
“คุณหนูมาทำอะไรค่ะ” พยาบาลที่แผนกต้อนรับทำหน้างงทันทีที่เห็น
ผมเพียงยิ้ม....พยักหน้าเพียงเพื่อแสดงการทักทายโดยปราศจากคำพูด
แววตาไร้ความรู้สึก แล้วเดินตรงเข้าไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ
“ห้องจ่ายยา” นี่สินะ
ที่ที่ผมคิดว่ามันเงียบพอที่จะทำให้ผมคิดอะไรต่อมิอะไรได้
“ขอโทษค่ะ คุณหนู คุณหนูมาผิดห้องค่ะ
ห้องรับรองแขกวีไอพีอยู่อีกฝั่งนะค่ะ”
พยาบาลชุดขาวที่เคาเตอร์เดินมาบอกผมทันทีที่เห็นผมนั่งลงที่หน้าแผนกจ่ายยา
“ขอผมนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
มองหน้าพยาบาลด้วยแววตาที่ปราศจากความรู้สึก
“ค่ะๆ คุณหนูมีอะไรก็เรียกดิฉันนะค่ะ”
พยาบาลที่แผนกรีบปลีกตัวออกห่างทันทีที่ผมยืนยันจะนั่งที่นี่
ผมนั่งไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ.....นานจนจำไม่ได้ว่ากี่นาที
กี่ชั่วโมง.....แต่มันก็นานพอที่จะทำให้ผมทบทวนเรื่องราวต่างๆที!
่ผ่านมา มีคำถามว่า “ทำไม” ผุดขึ้นเป็นล้านๆคำถามในเวลานั้น
“ทำไม”ฉันไม่ดีพอหรืออย่างไร??
“ทำไม”ฐานะฉันไม่มั่งคั่งพอหรืออย่างไร??
“ทำไม”ฉันให้ความสำคัญกับเธอไม่พอหรืออย่างไร??
“ทำไม”ฉันเอาใจเธอน้อยไปหรืออย่างไร??

“ต่อไป คุณ...... เชิญค่ะ”
เสียงพยาบาลเรียกชื่อคนไข้เพื่อรับยาดังตามลำโพง
มันดังพอที่จะทำให้คนทั้งแผนกได้ยิน
แต่คงไม่ดังพอที่จะเรียกผมกลับมาจากโลกแห่งอดีตที่ฝังใจได้
“คุณค่ะ ไม่ได้ค่ะ มันเป็นกฎของทางโรงพยาบาลเรา”
เสียงเล็กๆดังมาจากหน้าเคาเตอร์จ่ายยา....เสียงนี้สิ
ที่พอจะเรียกผมกลับมาในโลกแห่งความจริงได้
“หนู...ช่วยยายหน่อยไม่ได้หรือ??” เสียงของยายดังผ่านมาถึงหูผม
ยิ่งทำให้ผมเกิดความแปลกใจ.....เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผมเดินไปดูใกล้ๆ
เห็นพยาบาลและยายคนนึงกำลังเถียงกันเรื่องค่ารักษาพยาบาลอยู่
อืม...แปลกดีเหมือนกัน
“นี่ หนู หลานยายป่วยจริงๆนะ ตัวร้อนจี๋เลย”
ยายแกพยายามเถียงเรื่องขอลดค่ารักษาพยาบาลกับพยาบาล
“ขอโทษครับ เกิดอะไรขึ้นครับ” ผมพูดตัดบท
ทั้งพยาบาลและคุณยายต่างหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณหนู คือยายแกขอลดค่ารักษาพยาบาลค่ะ”
พยาบาลรีบชิงยายแกพูดก่อน
“คุณ ช่วยยายหน่อย หลานยายตัวร้อนจี๋เลย ยายก็มีเงินติดตัว
แต่ไม่มากพอจะจ่ายค่ารักษาพยาบาล นะๆๆ ถือว่าสงสารคนแก่”
ยายแกพูดพลางยกมือไหว้ผม จนผมแทบรับไหว้ไม่ทัน
“คุณยายไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ ขอผมดูหลานยายได้ไหมครับ”
ผมพูดพลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของหลานยายที่ห่อด้วยผ้าบางๆ
แม้ผ้าจะบางแต่ผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยายมีให้หลานแกเสมอ
“โหย ตัวร้อนจริงๆด้วย ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณยาย
เดี๋ยวผมจะจัดการเองครับ”
พยาบาลตีหน้างงทั้งๆที่คุณยายแทบจะก้มกราบผมในทันที...
“พี่ครับ ติดที่ขั้นตอนไหนครับ”
ผมหันหลังกลับไปถามพยาบาลที่เคาเตอร์
“จ่ายค่ารักษาพยาบาลค่ะ – ตามกฎของทางโรงพยาบาล...”
พยาบาลพูดเป็นบทเหมือนนกแก้วนกขุนทอง
“เท่าไหร่ครับ” ผมตัดบทด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“หกร้อยสี่สิบค่ะ” พยาบาลพูดพลางยื่นใบเสร็จของยายให้กับมือผม
ผมจ่ายเงินออกไปอย่างไม่ลังเล พยาบาลรับพลางนับ
ผมยื่นใบเสร็จให้ยายพลางชี้บอกให้ยายไปรับยา
ยายก้มลงแทบกราบผม...โชคดีที่ผมพยุงยายแก! ไว้ทัน
“ขอบคุณพ่อหนุ่มมากเลย ยายจะไม่ลืมบุญคุณพ่อหนุ่มเลย
ขอให้พ่อหนุ่มเจอแต่คนดีๆ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา
ยายคงทำอะไรให้พ่อหนุ่มไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก” ยายแกพูดเสียงแหบๆ
ยิ้มทั้งน้ำตา ยายแกคงรักหลานแกมาก
“เรื่องแค่นี้เองครับ ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณยายมากนะครับ
สำหรับคำอวยพร” ผมยิ้มให้กับยายพลางพายายไปส่งที่หน้าเคาเตอร์รับยา
รอแกรับยาเสร็จ ทีแรกผมจะให้คนขับรถของโรงพยาบาลขับรถไปส่ง
แต่แกยืนยันจะกลับด้วยรถเมล์ ผมเดินไปส่งแกขึ้นรถเมล์
แล้วผมก็กลับมานั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น.....

ตอนนี้ผมรู้สึกทุเรศตัวเองมาก...

ทำไมเวลาผมไปซื้อของให้แฟนที่สยาม
รู้สึกว่าเงินเป็นพันสามารถซื้อของได้ไม่กี่อย่าง
ทั้งๆที่บางครั้งเงินเพียงไม่กี่ร้อยสามารถช่วยชีวิตคนได้ทั้งชีวิต
ทำไมผมขับรถราคานับล้าน โดยไม่มีคนนั่งคุยข้างๆ
ทั้งๆที่บางครั้งผมจ่ายเงินไม่ถึงยี่สิบบาท
ผมกลับมีเพื่อนคุยไปตลอดทาง
ทำไมผมถึงนั่งทานข้าวหนึ่งมื้อราคาเป็นร้อยเป็นพัน
ทั้งๆที่บางครั้งในจำนวนเงินที่เท่ากัน
ผมอาจหาเพื่อนนั่งทานด้วยกันได้เป็นสิบๆคนก็ได้
ทำไมผมมองข้ามคนที่รักผมที่สุด
ทั้งๆที่พ่อแม่แสดงความรักให้ผมเห็นทุกวัน...
ทำไมผมต้องเพียรพยายามบอกรักเธอ
ทั้งๆที่ผมไม่เคยคิดจะพูดกับพ่อและแม่ผมเลย
ทำไมผมต้องฝากความหวังทั้งชีวิตกับผู้หญิงคนนึง ทั้งๆที่อนาคตของผม
ผมต่างหากที่เป็นผู้กำหนด
ทำไมผมต้องทำตัวให้เป็นหนุ่ม Perfect ในสายตาเธอ
ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำตัว Perfect ในสายตาพ่อแม่ผมเลย
ทำไมผมถึงคิดว่าผมเกิดมาเพียงเพื่อคนคนเดียว
ทั้งๆที่ผมสามารถทำหลายๆอย่างเพื่อคนอื่นๆได้เช่นกัน
ทำไมผมต้องใส่ใจกับผู้หญิงคนเดียวแทบเป็นแทบตาย
ทั้งๆที่ผมไม่เคยใส่ใจในการช่วยเหลือพ่อแม่เลย
ทำไมผมถึงงี่เง่าอย่างนี้ ไม่เข้าใจจริงๆ.....แล้วคุณล่ะ
เคยรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าเหมือนผมมั้ย??


Posted by : คิมอินทรา , Date : 2004-05-23 , Time : 15:41:33 , From IP : 172.29.2.172

ความคิดเห็นที่ : 9


   อืม จากที่อ่านมานี่ สรุปได้ว่า ไม่ได้โน้ตบุ้คแล้วใช่ไหมครับ ว้า แย่จังเลย ปีอื่นได้กันแล้ว คงต้องแบกคอมไปเองอีกละ บ้านก็ไกล เฮ้อ ฝันสลายมลายศรัทธา

Posted by : ปีสองน้องปีสามถึงปีหก , Date : 2004-05-24 , Time : 00:05:53 , From IP : 203.156.96.179

ความคิดเห็นที่ : 10


   เอา 1000 บาทของเราคืนมาดีกว่า ไม่รู้ว่าเอาไปดองทำไม รู้สึกว่า โครงการนี้จะไม่โปร่งใสนะ

Posted by : X , Date : 2004-05-24 , Time : 10:41:14 , From IP : 172.29.2.87

ความคิดเห็นที่ : 11


   คอม notebook รุ่นนี้ ชื่อว่า รุ่นศรีธนญชัย

Posted by : รู้ทัน , Date : 2004-05-24 , Time : 19:37:58 , From IP : r2-nrtMT1.S.loxinfo.

>คิดไปได้ ==>>..อย่างนี้ก็โดนลบสิ ...(คดีเด็ด)" />
ความคิดเห็นที่ : 12


   Notebookรุ่น "เต่าใบตอง"
........อืดอาด.......
........ครุมเครือ......
.....---------แหม!.==>>คิดไปได้ ==>>..อย่างนี้ก็โดนลบสิ
...(คดีเด็ด)

Posted by : สรยุด สุทัศชนะจนชินตา , E-mail : (เสียหายหลายแสน@hotmail.com) ,
Date : 2004-05-25 , Time : 13:34:41 , From IP : 203.150.209.232

>คิดไปได้ ==>>..อย่างนี้ก็โดนลบสิ ...(คดีเด็ด)" />
ความคิดเห็นที่ : 13


   Notebookรุ่น "เต่าใบตอง"
........อืดอาด.......
........ครุมเครือ......
.....---------แหม!.==>>คิดไปได้ ==>>..อย่างนี้ก็โดนลบสิ
...(คดีเด็ด)

Posted by : สรยุด สุทัศชนะจนชินตา , E-mail : (เสียหายหลายแสน@hotmail.com) ,
Date : 2004-05-25 , Time : 13:35:15 , From IP : 203.150.209.232

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.004 seconds. <<<<<