วิทยากรนำเสนอสื่อภาพเคลื่อนไหวประกอบคำบรรยาย ภาพนี้นำเสนอชีวิตของ "ยายยิ้ม"
ยายยิ้ม หญิงร่างเล็ก หลังงุ้ม ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มสมชื่อ อาศัยบ้านไม้ที่เกือบเสร็จ ท่ามกลางป่าเขา จังหวัดพิษณุโลก อยู่ลำพังอย่างเดียวดาย ห่างไกลผู้คนและเงียบสงัด
ตลอดระยะเวลากว่า 20 ปี ที่ผ่านมา ท่ามกลางขุนเขา ยายไม่มีนาฬิกา แต่ทุกเวลาล้วนมีคุณค่า การมีชีวิตอยู่ของยายหมดไปกับการปลูกต้นไม้ ทำฝายเล็กๆ ที่ยายได้อาศัยในยามหน้าแล้ง และยังเป็นสายธารหล่อเลี้ยงบรรดาสัตว์และต้นไม้บนผืนแผ่นดินนี้ และตั้งใจถวายในหลวงและพระราชินี
ยายรักในหลวงและพระราชินีมาก กิจวัตรประจำวัน ตื่นแต่เช้า จุดธูปไหว้พระ เก็บมุ้ง กระย่องกระแย่งมาจุดฟืนหุงข้าว ตักข้าวสุกแรกเก็บไว้ ตักข้าวกินกับน้ำพริก หรือปลาแห้งที่เก็บไว้ ลงมากวาดลานบ้าน ซักผ้า อาบน้ำที่ลำห้วย ออกไปหาฟืนหาไม้มาเก็บไว้ ก่อนจะคดข้าวใสกล่อง น้ำพริกใส่ย่าม สวมเสื้อที่ขาดวิ่น ใช้พร้าแทนไม้เท้าเวลาเดินข้ามห้วย ข้ามหนอง เข้าไปในป่าลึก ผ่านฝายเล็กๆ หรือคันนาที่ยายทำไว้
ทุกๆ วันพระยายจะเดินลงมาจากเขา ด้วยระยะทางเกือบ 8 กิโลเมตร บวกกับวัยชราของยาย จึงทำให้ยายใช้เวลาในการเดินทางกว่า 3 ชั่วโมง แต่ก็ไม่ทำให้ศรัทธาของยายเสื่อมถอยลง ลำพังคนหนุ่มสาวจะให้เดินขึ้นลงเขาสัก 7-8 กิโลเมตร ยังเล่นเอาเหงื่อตก แต่สำหรับยายยิ้มถือเป็นกิจวัตรสม่ำเสมอทุกวันโกนวันพระ เพราะไม่ว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง ยายก็ต้องไปถึงวัดไม่เคยขาด
เราขาดในสิ่งที่ยายยิ้มมี นั่นคือความพอเพียง ความศรัทธา ความไม่โลภ
เรามีในสิ่งที่ยายขาด นั่นคือ ความทุกข์
พิธีกร: ข้าวสารอาหารแห้งเอามาจากไหน
ยายยิ้ม: ลูกหลานเขาเอามาให้ เขาเอามาให้ก็ต้องกิน เขาจะได้บุญ และก็ต้องกินอย่างประหยัดๆ ไม่ฟุ่มเฟือย
พิธีกร: ฝนตกเปียกไหม?
ยายยิ้ม: ก็หลบๆ เอา ไม่ลำบาก อย่าคิดว่ามันลำบาก
พิธีกร: เสื้อผ้าขาดแล้วยังใส่อยู่
ยายยิ้ม: ลูกหลานเขาเอามาให้ ใส่ไว้เขาละได้บุญ
พิธีกร: ลูกหลานอยากให้ไปอยู่ด้วยกัน
ยายยิ้ม: ไม่ว่าจะไม่พึ่ง แต่ให้หมดค่าก่อนค่อยพึ่ง ป่วยไม่สบาย ไม่มีแรงค่อยพึ่งเขา
พิธีกร: ทำฝายไปให้ใคร
ยายยิ้ม: ให้ในหลวงพระราชินี ท่านเป็นถึงเจ้าแผ่นดินยังทำงาน เราก็ต้องทำให้ท่านบ้าง... ส่วนสิ่งที่ทำให้ ในหลวงไม่เห็นผีสางเทวดาก็เห็น
พิธีกร: ได้ประโยชน์อะไรจากฝาย
ยายยิ้ม:ในหลวงบอก มีฝายมีน้ำ มีป่ามีปลาเล็กเป็นอาหาร นกอีกที รวมถึงได้ใช้ยามหน้าแล้ง
พิธีกร: กลัวไหมเวลาเดินไปไหน
ยายยิ้ม: กลัว แต่ก็ต้องทำ ทำแล้วมีความสุข
พิธีกร: เหนื่อยไหมที่ทำมา
ยายยิ้ม: เหนื่อย แต่ทำแล้วมีความสุข
พิธีกร: เดินไปวัดลำบาก เหนื่อยไหม
ยายยิ้ม: เหนื่อยก็พัก แล้วเดินต่อ ทางไปสวรรค์มันรก ทางไปนรกมันเรียบ เห็นพระก็หายเหนื่อย
พิธีกร: สรุปว่าทุกอย่างอยู่ที่ใจ
ยายยิ้ม: คนอื่นว่าลำบากแต่ถ้าเราคิดว่านั่นเป็นสวรรค์มันก็ไม่ลำบาก
พิธีกร: ยายทำบุญทุกวันพระไหม
ชาวบ้าน: ยายทำเป็นประจำ ยายชอบทำบุญ ได้เบี้ยเดือนละ 500 ยายเอาไปทำบุญหมดเลย
พิธีกร: ยายรู้จักเขาหรือ
ยายยิ้ม: (ยิ้ม) ไม่รู้จักหรอก เห็นบอกว่าจะบวชก็เลยทำบุญ ให้ยายทำบุญนะ (สงสัยเป็นเงินที่ทางรายการให้)
พิธีกร: ทำเถอะยาย ไม่ว่าอะไรหรอก
พิธีกร: ยายมีของแค่นี้เหรอ (หยิบกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุเสื้อผ้า หยูกยาที่จำเป็น บัตรประชาชน)
ยายยิ้ม: แค่นี้แหละ เตรียมไว้เวลาเจ็บป่วยขึ้นมา เอาไปใบเดียว คนอื่นจะได้ไม่ลำบาก
พิธีกร: จะไม่เป็นการแช่งตัวเองหรือ
ยายยิ้ม: ยิ่งเจ็บ ยิ่งต้องพึ่งตัวเอง ก็แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว
พิธีกร : เวลายายไปตัดไม้ไผ่ทำฝาย ไม่เกินกำลังหรือ ยายเอาแรงมาจากไหน
ยายยิ้ม : หัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า มันเกินกำลังอยู่แล้วล่ะ แต่ต้องมีความพยายามมากหน่อย วันนี้หมดแรงก็นอนพัก พรุ่งนี้มีแรงก็มาใหม่
พิธีกร: ยายยังขาดอะไรอีกในชีวิต
ยายยิ้ม: ยายยิ้มสมกับชื่อ แล้วตอบอย่างภาคภูมิใจว่า
ขาดความทุกข์
Posted by : ชมรมพุทธ , E-mail : (msomchok@medicine.psu.ac.th) ,
Date : 2013-05-28 , Time : 17:52:30 , From IP : 172.29.1.84
|
