 หวิวหวิวร่ำน้ำตาจะพาร่วง โอ้ดับดวงครูแก้วเสียแล้วหนา เหมือนร่มโพธิ์ล้มพับลงกับตา สิ้นอาจารย์ ธาดา ยิบอินซอย กาลเวลาพร่าครูไกลไปลับหล้า แต่เวลาก็ย้ำเตือนไม่เลือนถอย คุณความดีที่ครูทำยังย้ำรอย มิด่างพร้อยทุกเวลาแม้นาที คือครูแพทย์ผู้ให้ด้วยใจรัก มิผ่อนพักใจกายมิหน่ายหนี ครูแห่งครูสู่ภาระคณบดี หลากหน้าที่สมคุณค่าศาสตราจารย์ นับคืนวันครูป่วยด้วยใจเศร้า ได้แต่เฝ้ารอเวลาปาฏิหาริย์ จะยึดยื้อชีพไว้ไม่ทนทาน ก็ถึงกาลลาลับดับมลาย ที่สุดแล้วเกิดมาเป็นมนุษย์ มิอาจหยุดวัฏจักรยากหักหาย เอ็น เลือด เนื้อ ก่อสร้างเป็นร่างกาย ก็ดับวายชีวิตอนิจจา เหลือเพียงความทรงจำย้ำเตือนศิษย์ ครูอุทิศเหนื่อยหนักมานักหนา ได้อิงแอบแนบสนิทเนานิทรา ยังสวรรค์ชั้นฟ้าที่ค่าควร ด้วยความอาลัยยิ่ง ประพันธ์โดย นพ.วีรพงศ์ วัฒนาวนิช แพทย์ใช้ทุนปีที่ ๓ ภาควิชาอายุรศาสตร์ ในนาม คณะอาจารย์ แพทย์ใช้ทุน และแพทย์ประจำบ้าน ภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ Posted by : blackbear , E-mail : (wweerapong@hotmail.com) , Date : 2011-01-10 , Time : 05:31:14 , From IP : 172.29.8.123 |
