สิ่งที่แพทย์และครูแพทย์ อาจช่วยประเทศชาติได้
เรียน เพื่อนแพทย์ทุกท่าน
ความสงบได้เกิดขึ้นในสังคม อย่างน้อยก็ชั่วระยะหนึ่ง ความแตกแยกและรอยร้าวอาจมีอยู่ในใจ
ของ คนอีกหลายคน อีกหลายกลุ่ม ในฐานะที่เป็นวิชาชีพแพทย์ เราะช่วยอะไรแก่สังคมไทย
ในขณะนี้ได้บ้าง ในขณะที่เราก็มีภาระหน้าที่โดย ตรงด้านการแพทย์กันอยู่เต็มมือ ?
ขอเรียนเสนอสิ่งที่อาจเป็นไปได้ อาจดูเล็กระดับจุลภาค แต่เป็นไปได้ทันที โดยไม่ต้องฝันไกลนัก
๑. ช่วยกันสอนนิสิตแพทย์และบุคคลรอบข้าง โดยการปฏิบัติด้วย ไม่ใช่พูดอย่างเดียว ว่า
แพทย์จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับสังคม รอบข้าง ไม่สามารถอยู่ลอยตัวได้ เพราะหากสังคม
ล่มดังที่เกิดขึ้น เรา-คือแพทย์- ก็ล่มด้วย นิสิตแพทย์ผู้จะเป็นกำลังสำคัญของชาติต้องสนใจ
ศึกษาข่าวสาร และรู้จักแยกแยะ
สอนให้นิสิตแพทย์เห็นถึงหลักการ การเลือกระหว่างผลประโยชน์ส่วนตน หรือส่วนพวกพ้อง กับ
ผลประโยชน์ของประเทศชาติ ระหว่างสิทธิกับ ความรับผิดชอบต่อส่วน รวมในฐานะพลเมือง
ระหว่างการปรองดองกับความจำเป็นที่จะต้อง รักษากฎวินัยของบ้านเมือง
การปรองดองไม่ได้หมายความแค่ว่า นับแต่นี้ให้เลิกแล้วต่อกัน ใครทำผิดไปก็ไม่ต้องรับผิด
เริ่มนับหนึ่งไปใหม่ ...ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็คงไม่ใช่ปรองดอง น่าจะเป็นการลูบหน้าปจมูกมากกว่า
และจะเกิดปัญหาในระยะยาวตามมา การให้อภัยจะเกิดขึ้นได้แน่ หากเมื่อผู้ที่กระทำผิดมีสำนึก
ว่าตัวเองได้กระทำผิดจริง
๒. ช่วยกันเยียวยารอยร้าวในสังคม สิ่งที่ทำง่ายๆ (อ.เกื้อเกียรติแนะนำ ) เช่น
เดินเข้าลิฟต์ หรือเดินผ่านกันที่โรงพยาบาล ก็ทักทาย หรือยิ้มให้กับคนงานบ้าง เจ้าหน้าที่ผู้ช่ว
ระดับต่างๆ บ้างที่อยู่ในลิฟต์พร้อมกับเรา แม้จะไม่รู้จักกับเขามาก่อน
ให้เขาได้รับรู้ว่า เราก็ " เห็น "เขา ว่ามีตัวตนอยู่ในที่ทำงานนี้ ว่ามี เขาอยู่ในลิฟต์ที่เราอาศัยขึ้นไปด้วยกัน
ทักทายเขาบ้าง ถามดินฟ้าอากาศ สารทุกข์สุขดิบบ้าง
อย่าให้เกิดความรู้สึกว่า เหมือนเป็นคนละโลก คนละชั้นวรรณะ ( หรือคนละสี ) แล้วคุยกันไม่ได้
มีของใช้ ของรับประทานเล็กๆน้อยๆ ก็เจือจานกันบ้าง
ให้เขารับรู้ว่า เรา"เห็น"เขา และ "เห็น"การทำงานของเขา....เสมอ
๓. ช่วยกันอธิบาย ให้นิสิตแพทย์ และ ผู้ป่วย โดยเฉพาะในต่างจังหวัด ให้เข้าใจ ถึงการเสียสละและการ
ทำงานอย่างหนักของ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ตลอดจน
พระบรมวงศานุวงศ์อื่นๆ ที่ได้ทรงกระทำมาตลอดเวลาที่ครองราชย์ ในหลวงไม่ได้เสด็จเยี่ยม ราษฎรมากว่า
๑๕ ปีแล้ว เยาวชนรุ่นหลังอาจรู้ แต่ไม่เข้าใจว่ามันเหนื่อยยากแค่ใหน อาจเป็นไปได้ว่า ความผูกพัน
ของคนรุ่นใหม่อาจไม่ชัดเจนแจ่มชัดเหมือนรุ่นเรา
๔. ( อ.จริยา แนะนำมา )ช่วยกันเขียนเรื่องราวอธิบายให้เพื่อนชาวต่างชาติฟัง ถึงความจริงที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองเรา
๔. ช่วยกันปฏิบัติให้เป็นตัวอย่างแก่นิสิตแพทย์และแพทย์รุ่นน้องใน การเป็นแพทย์ที่ดี เป็นพลเมืองที่ดี
ทำให้รุ่นน้องเห็นว่า เรายึดถือในความถูกต้อง รู้จักการเสียสละเพื่อประโยชน์ส่วนรวมตามโอกาสอันควร
ปฏิบัติต่อผู้ป่วยและผู้ร่วมงานด้วยเมตตาเป็นที่ตั้ง ให้เขาได้รับรู้ว่า ในผืนแผ่นดินนี้
สถาบันวิชาชีพแพทย์ ยังเป็นที่รวมศรัทธา และเป็นที่พึงแก่คนทั่วไปได้
ผมคิดว่า สิ่งเหล่านี้ แพทย์เราทุกคนทำได้ และทำได้เลย ไม่กระทบต่อใคร และจะเกิดคุณูประการมากมาย
ต่อบ้านเมือง ครับ
จึงขอเสนอมาให้ทุกท่านช่วยพิจารณา
นพ.เกรียง ตั้งสง่า
Posted by : insulin , Date : 2010-05-31 , Time : 23:32:38 , From IP : 172.29.9.252
|
