ข้าวที่หุงไม่เสร็จข้าวที่หุงไม่เสร็จ บางเรื่องราวที่เคยผ่านอาจตกเป็นตะกอนที่ซ่อนในความทรงจำ แม้จะผ่านมานาน แต่เมื่อมีการกระตุ้น ตะกอนนั้นก็สามารถลอยฟุ้งแจ่มชัดในความทรงจำได้เสมอ... เมื่อหลายเดือนก่อน ขณะที่ผมฝึกงานอยู่ที่รพ.สมทบแห่งหนึ่ง เจ้าหน้าที่พยาบาลโทรจากห้องฉุกเฉินว่า ประเดี๋ยวจะมีcase ขึ้นมาข้างบนด้วยเรื่องหายใจเหนื่อย ผมรอรับcaseนั้น ... ไม่นาน เปลก็เข็นมาถึง มีหญิงวัยกลางคน ร่างกายผอมเกร็ง หายใจหอบลึกอยู่ ข้างๆมีเด็กชายอายุ 7-8 ขวบ แต่งกายปอนๆเดินตามมาด้วย ผมเข้าไปซักประวัติ ... แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าที่จะตอบได้แล้ว ทันใดเธอก็อาเจียนเป็นฟองเลือดสดๆออกมา .. ผมใส่ท่อช่วยหายใจให้เธอเดี๋ยวนั้นทันที ท่ามกลางสายตาของผู้ป่วยและญาติมากมายบนหอผู้ป่วย พร้อมกับนึกสาปแช่งห้องฉุกเฉินที่ไม่จัดการคนไข้ให้อยู่ในสภาพที่ดีก่อนขึ้นมา แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะนี่คือสภาพทั่วไปของรพ.ข้างนอกที่ขาดแคลนหมอ... หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ และในที่สุดมันก็หยุดไป ... ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาทีนับตั้งแต่เธอขึ้นมา ผมขึ้นปั๊ม ในขณะที่พยาบาลก็ฉีดยากระตุ้นหัวใจ ในขณะที่เด็กน้อยกำลังตื่นงงต่อเหตุการณ์เบื้องหน้า พี่หมอเข้ามาซักประวัติญาติเพียงคนเดียวของผู้ป่วยซึ่งก็คือ ลูกชายวัย 7-8 ขวบคนนั้น ที่ให้ประวัติได้เพียงแค่ แม่เหนื่อยมานานแล้ว และวันนี้ขณะที่แม่กำลังหุงข้าว ก็หอบมากจนทนไม่ไหว จากการตรวจร่างกาย เราพอจะสรุปได้ว่า ผป.มีปัญหาลิ้นหัวใจกั้นห้องบนล่างด้านซ้ายตีบ ทำให้เลือดไปท้นมากมายในปอด และท่วมปอด .. จนกระทั่งเดี๋ยวนี้หัวใจก็มาถึงขีดสุดของมันและกำลังจะหยุดทำงาน ... โอกาสรอดช่างริบหรี่ ผมปั๊มหัวใจต่อ ... โดยปกติ หากทำการกู้ชีวิตขั้นสูงเป็นเวลา 30 นาทีแล้วผป.ยังไม่ตอบสนอง ก็ให้หยุดได้เพราะไม่เกิดประโยชน์ แต่เมื่อเหลียวไปเห็นแววตาของเด็กน้อยแล้ว ผมก็ยังคงทำเรื่องที่ไม่เกิดประโยชน์นั้นต่อไปด้วยความสะท้อนใจ .... ร่วมชั่วโมง หัวใจเธอไม่เต้นเองอีกเลย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้หัวใจผมและหัวใจของใครอีกหลายคนกำลังเจ็บปวด ... ม่านตาเธอขยายและตาเธอก็ไม่กลอกตามการขยับอีก .... การช่วยเหลือยุติลงแค่นั้น ... เด็กน้อยยืนซึม ... ไม่มีน้ำตา ... ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เด็กชายก็อยู่เพียงลำพังเสียแล้ว... พี่พยาบาลนำผ้าห่มมาคลุมร่างของแม่ ก่อนพาเด็กน้อยมาอีกทาง ถามหาญาติคนอื่น แต่คำตอบก็คือไม่มี... สองชีวิตหาเช้ากินค่ำ และชีวิตหนึ่งก็มาด่วนจากไปเสียแล้ว... ผมต้องขอโทษด้วยที่ผมอ่อนแอเกินกว่าที่จะอยู่ดูต่อจนจบ ว่าสังคมสงเคราะห์ประจำรพ.จะช่วยเหลือเด็กชายคนนี้อย่างไรต่อไป แต่บางครั้ง เมื่อผมเห็นคนกำลังหุงข้าว ... ผมมักจะจินตนาการไปถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังกัดฟันทนทรมานหุงข้าวให้ลูกกิน ทั้งๆที่เหนื่อยแทบขาดใจ .... ..... และมันก็หุงไม่เสร็จ .... เหตุการณ์จริงสุดสะเทือนใจเรื่องหนึ่งของเราเอง ... รักแม่กันให้มากๆนะครับทุกคน.... Posted by : No name No.1 , E-mail : (warit74@hotmail.com) , Date : 2003-11-23 , Time : 09:40:32 , From IP : cache-nst.inet.co.th |
| ความเห็นจาก Social Network : Facebook |
|
|
>>>>> Page loaded: 0.003 seconds. <<<<< |