ความคิดเห็นทั้งหมด : 4

เรื่องเล่า... มุมมองของน้องใหม่


   ทำไมพยาบาล ต้องลาออกทุกปี แม้แต่ผู้ที่มีทำงานใหม่ๆทำได้ไม่เท่าไหร่ก้อต้องออกซะแล้ว

เรามาตั้งประเด็นกันค่ะว่าทำไม มันเกิดอะไรขึ้นกับ วิชาชีพของเรา แล้วมีทางที่จะพัฒนาวิชาชีพได้อย่างไร

งานพยาบาลเหนื่อย แต่งานอื่นก็เหนื่อย เช่นกันไม่ใช่เหรอ

หรือเพราะคนในหน่วยงานนั้นๆ

หรือรอให้ถือเวลาสำหรับเราบ้าง

อะไรคือความหมายของคำว่าฆ่าและตายทั้งเป็น หากไม่รู้ก็เชิญสัมผัสได้ใน ฝ่ายนี้ ฝ่ายการพยาบาล

อันที่จริง ไปเปรียบเทียบแล้ว คนฝ่ายการมีเยอะที่สุดใน มหาวิทยาลัย หรือแม้กระทั้ง คณะ แต่ทำไม ไม่มีคำว่าสามัคคีกันเลย แล้วอย่างนี้จะสอนคนไข้ได้อย่างไร

รุ่นพี่ เหน็บรุ่นน้อง หัวหน้า เหน็บลูกน้อง ผู้มีอำนาจมากกว่าข่มเหงผู้มีอำนาจน้อยกว่า

ฉันเก่งฉันดี หยิ่งทะนง ฉันยิ่งใหญ่ เธอไม่เก่ง เธอไม่ดี เธอต้องเอาใจฉัน เธอต้องเดินตามหลังฉัน

บทความด้านล่างนี้คิดเองไม่ได้ลอกจากใคร หากอย่าแล้วไม่เข้าใจก็ถามได้

=> รวงข้าว ยิ่งแก่เท่าไหร่ ก็ยิ่ง โน้มตัวลงมาเพื่อให้ถึงดินมากยิ่งขึ้น หวังเล็กๆว่า สักวันเม็ดข้าวที่ อยู่ภายใต้การดูแล จะตกสู่พื้น อย่างนิ่มนวล และเป็นเม็ดพันธุ์ที่ดี ที่เฝ้าประคับประคอง รอวันที่โตได้เทียบเคียงกับตนเอง และรอให้ชาวนามาเก็บเกี่ยวเพื่อให้คุณค่าสืบต่อไป

ถึงแม้ตัวเองยังไม่ดีพอแต่จะพัฒนาให้องค์กรต่อไป ถึงแม้ อาจจะเป็นจุดเล็กๆ ที่ไร้ความหวัง และรอวันที่จะจากองค์กรแห่งนี้ ด้วยความหม่นหมองทางอารมณ์ แต่อย่างน้อย จุดเล้กนี้จะทำให้ดีที่สุด จนกว่าจะจากไปจากองค์กรนี้


รักในวิชาชีพ


Posted by : บวบเองคับ , Date : 2009-10-11 , Time : 09:40:12 , From IP : 172.29.7.69

ความคิดเห็นที่ : 1


   
เฮ่อ.. บางครั้งมันก็พอๆกันนะ น้องมองว่ารุ่นพี่ร้าย พี่ก็มองว่ารุ่นน้องเองก็ใช่ย่อย หัวหน้าอาจจะแรง แต่ลูกน้องบางทีก็แรงพอกัน เพราะว่าต่างฝ่ายต่างก็จ้องกันแต่จะงัดข้อ จ้องแต่จะเอาชนะกัน ต่างก็คิดว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ ต่างก็ไม่คิดจะยอมกันและกัน ดังนั้นความสามัคคีปรองดองก้เลยไม่เคยบังเกิด

ฝ่ายหนึ่งถือดีว่าตัวเองมีอำนาจ อีกฝ่ายก็ถือดีว่าตัวเองมีศักดิ์ศรี ความจริงถ้าทั้งสองฝ่ายใช้ความรักมองกันและกัน ยอมลดความถือดีของตนเองลง ปัญหาระหว่างกันต่างๆที่เกิดขึ้น มันก็คงแก้ไขได้ง่ายดายกว่านี้...




Posted by : @k-jung@ , Date : 2009-10-11 , Time : 14:33:59 , From IP : 172.29.9.55

ความคิดเห็นที่ : 2


   แสดงว่า พวกเรายังขาดในเรื่องของความรัก ต่อวิชาชีพ ช่ายป่าวคับ แล้วทำอย่างไรดีล่ะ ถึงจะให้เกิดความรักนี้ขึ้นมาได้

หากเป็นเพียงทฤษฏี พูดง่ายดี หากทำคงยาก แต่หากทำสำเร็จ ฝ่ายเราจะเป็นฝ่ายที่เข็มแข็งมากเลย เชื่อเหอคับ ฝากพี่ๆช่วยด้วยแล้วกัน

ในมุมมองที่ เพื่อนบ่นๆๆให้ฟังกับปัญหาต่างๆ ในมุมมองนี้ ที่เพื่อนเขียนใบลาออกไปต่อหน้าต่อตา พร้อมที่จะยื่นออก ความรู้สึก มันมี มันกระทบกระเทือนจิตใจขนาดไหน

ดูแลโรคยากๆยังทำกันได้ เรื่องแค่นี้เอง ไม่ยากเกินความสามารถของพยาบาลหรอก ขอบคุณคับ


Posted by : บวบเองคับ , Date : 2009-10-11 , Time : 18:30:10 , From IP : 172.29.19.89

ความคิดเห็นที่ : 3


   มีคนมาถามเรื่องราวมากมาย อยากจะบอกว่า .....เรื่องนี้ เพียงแค่นำมาโพสไว้ เพื่ออยากจะให้มีการพัฒนา.... เพราะได้ยินจากเพื่อนๆมามากมาย ความจริง แล้ว สถานที่ที่ทำงานอยู่นี้มีความสุขดีมากอยู่แล้ว ถึงแม้มีปัญหาบ้าง แต่ยังไงเราทำงานก็ย่มที่จะมีอุปสรรค หรือปัญหา และตอนนี้ผมก็มีความสุขดี (เผลอๆดีมาซะด้วย)

ขอโทดที่ทำให้เข้าใจผิดน่ะคราบ...


Posted by : บวบเองคับ , Date : 2009-10-12 , Time : 15:11:03 , From IP : 172.29.19.89

ความคิดเห็นที่ : 4


   เรื่องแบบนี้ไม่น่าจะเกิดกับคำว่า คณะแพทย์ แต่ถ้าเป็นหัวหน้าแล้ว ต้องไปอ่านนิยามคำว่า: จิตวิทยาในการปกครอง หรือ หัวหน้า: เพราะหัวหน้าหลายๆคนขาดจุดๆนี้ไป

Posted by : พ่อให้มา , Date : 2009-10-13 , Time : 13:01:50 , From IP : 172.29.10.104

ความเห็นจาก Social Network : Facebook


สงวนสิทธิ์การแสดงความคิดเห็นสำหรับ สมาชิกเท่านั้น
>>>>> Page loaded: 0.004 seconds. <<<<<