กุหลาบแห้งในห้องสีขาว
เมื่อฉันยังเป็นเด็กแม่เคยชี้ให้ดูดาวตกแล้วบอกว่า
มันคือเส้นทางของความรัก
ความรักซึ่งไม่มีที่มา
ไม่มีแหล่งกำเนิดและร่วงหล่นในดวงใจของเรา
บัดนี้แม่แก่แล้วแต่ยังคงทำงานหนัก
แม่คงไม่รู้ว่าฉันมีคนรักแล้ว
เหมือนวิถีของดวงดาวบนฟากฟ้า
ขีดเส้นและอาณาเขตชัดเจน
มีจังหวะว่างและเว้นเป็นท่วงทำนองดนตรีไร้สำเนียง
เป็นบทกวีปราศจากถ้อยคำ
ความรักมักมากับลมหนาว
ฝ่าดงกุหลาบเข้ามาในห้องสีขาว
มุมห้องข้างกองหนังสือปักแจกันด้วยดอกกุหลาบแห้ง
เพื่อนของฉันบอกว่า คือสัญลักษณ์ของความรักอมตะ
ฉันไม่ได้กล่าวตอบ
เพราะไม่แน่ใจว่าความรักคืออะไร
มีความคิดถึงและโหยหาเท่านั้นหรือคือนิยาม
ฉันตอบไม่ได้
และไม่อาจสรรหาคำไพเราะใดมากล่าวนามและใบหน้าของความรัก
บางทีอาจเหมือนดนตรีของวณิพกตาบอด
ขับกล่อมอยู่ริมทางเท้า ผ่านโสตประสาทและสายตาของทุกคู่ไป
แม่คงไม่รู้หรอกว่า พิษร้ายของมันเหมือนกับการปลิดกลีบของชีวิตออกช้า ๆ
หรือบางทีแม่อาจมีคำตอบอยู่แล้วในแววตาสงสัย
ระคนกับความห่วงใย
บัดนี้ยังคงไม่มีนิยามและความหมายแท้จริง
มันเงียบนิ่งเหมือนกุหลาบแห้งในห้องสีขาว
ดูเปล่าเปลี่ยวและหงอยเหงา
จนบางครั้งเมื่อแสงและเงาสาดส่องเข้ามาในห้อง
ฉันเห็นหยาดน้ำตาค่อย ๆ หล่นร่วง
อาบนองบนพื้นเปื้อนเปรอะไปด้วยคราบใครแห่งความปรารถนา
Posted by : น้ำตาเทียน , Date : 2009-03-07 , Time : 15:45:59 , From IP : 118.173.150.206.adsl.dynamic.totbb.net
|
