งาน=+-_()<>#@!! การค้นหา ความหมาย คุณค่า
7นาฬิกาหน้าร้านขนมปัง เช้านี้ก็เหมือนทุกวันธรรมดา ผมออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อันน้อยนิดในเมืองหลวงยามเช้าก่อนที่จะไปลงมือทำขนมปังเพื่อจำหน่ายแก่ลูกค้าที่มากมายมหาศาลของร้านเรา ร้านเรามีชื่อเสียงมาก ทุกวันจะมีคนมาต่อแถวซื้อขนมปังยาวไปจนถึง....เอ่....ถึงไหนดีล่ะ เอาเป็นว่ายาวละกัน ถามผมว่าดีมั้ย -ดี ,รวยมั้ย -รวย ,เหนื่อยมั้ย -เหนื่อย ,ชอบมั้ย -ไม่ชอบ ,ทำไมไม่ชอบ -ไม่รู้ ....... วันนี้ก็คงเหมือนทุกๆวันธรรมดาเหลือบดูนาฬิกาเป็นเวลา7นาฬิกา2นาทีได้เวลาไปทำขนมปังแล้ว พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้เช้าวันธรรมดานี้ไม่เหมือนทุกวันและจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป.....ชายวัยกลางคนคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนมนุษย์เงินเดือนเดินมาหน้าร้านผม เขาหยุดยืนอยู่หน้าร้านไม่พูดอะไร
"ร้านเปิด8โมงครึ่งครับ"ผมบอกเขา
"ครับ ผมมายืนรอคิว"คำตอบของชายคนนี้ทำให้ผมตะลึง ไม่คิดว่าร้านเราจะดังขนาดนี้ ผมยิ้มก่อนที่จะกลับเข้าร้านเพื่อดูว่าขนมปังจะเสร็จหรือยัง ผมเดินเลยเข้าครัวไปต้มกาแฟมา2แก้วแล้วยกมาหน้าร้าน
"ดื่มกาแฟก่อนสิครับ"ผมยื่นกาแฟแก้วหนึ่งให้ชายคนนั้นไป
"ขอบคุณครับ"เขาตอบทั้งๆที่เขาควรจะปฏิเสธพอเป็นมารยาทซักหน่อย แต่ไม่เป็นไรผมไม่ถือ
"ซื้อไปทานเองหรือครับ"ผมถามเขา เขานิ่งไปซักครู่
"ซื้อไปฝากลูกสาวครับ" ผมจิบกาแฟก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
"เด็กๆชอบขนมปังร้านเรามากเหมือนกันครับ" เขาหัวเราะ
"ลูกสาวผมอายุ18แล้วครับ" ผมหัวเราะเบาๆทำสีหน้าประมาณว่าหน้าแตกในใจก็คิดไปเรื่อยว่า คนอะไรเห็นแก่ตัวให้พ่อมาเข้าคิวซื้อของแต่เช้าตัวเองคงนอนอยู่บ้านอยากเห็นหน้าคนแบบนี้จริงๆ ถ้าสวยก็พอให้อภัยได้ .....
"เขาตาบอด"ผมยังไม่ทันจะวิจารณ์ตัวลูกสาวไปมากกว่านี้ก็ได้เหตุผล
"เสียใจด้วยนะครับ"ผมกล่าวแสดงความเสียใจ ในใจยังคงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นตาถึงบอด ชายคนนั้นยกสารละลายคาเฟอีนขึ้นจิบเฮือกใหญ่(จริงๆควรจะเป็นดื่มมากกว่าจิบ)ก่อนจะพูดต่อไปว่า
"อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ" ผมยังไม่ทันจะถามเขาก็ตอบสาเหตุให้เสร็จสรรพ เอหรือว่านี่จะเป็นความสามารถเฉพาะตัวของมนุษย์เงินเดือน สามารถอ่านใจคนได้
"ลูกผมแกบอกว่าขนมปังร้านคุณอร่อยมาก มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ลูกสาวผมรู้สึกเหมือนมองเห็นอยู่ได้" ผมนั่งฟังนิ่งๆ ตาจ้องมองไปที่ถ้วยกาแฟทั้ง2ที่ว่างเปล่า เรานั่งนิ่งกันไปพักใหญ่ๆผมจึงลุกขึ้นเก็บแก้วกาแฟไปล้างและหยิบขนมปังติดออกมา3ก้อนจัดแจงใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้วเดินไปหน้าร้าน
"คุณครับผมให้"พูดพลางผมก็ยื่นถุงขนมปังให้เขา เขางงงงแต่ก็หยิบเงินส่งให้ผม "ผมให้ครับ" ผมย้ำเจตนารมณ์ให้ชัดเจน เขายิ้ม
"ผมให้ค่ากาแฟ" ผมไม่สามารถปฏิเสธได้จึงต้องรับค่ากาแฟที่ราคาเท่าขนมปัง3ก้อนนี้มา ชายคนนั้นเดินจากไป ผมมองตามหลังเขาไปจนลับตา ผมพึ่งจะรู้ว่าอาชีพของผมยังเป็นความหวังของใครบางคนได้ เหลือบดูนาฬิกา 7นาฬิกา15นาที พวกลูกจ้างเริ่มทยอยกันมาแล้วผมคงต้องไปทำงานก่อนล่ะ กลางวันวันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน......
7นาฬิกาหน้าร้านขนมปัง ผมนั่งรอจนกระทั่งชายคนเดิมเมื่อวานเดินมาเวลาเดิม เขาทวงให้ผมชงกาแฟให้ ผมก็ไปชงมาและมานั่งคุยกับเขา คุยกันหลายเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยและเมื่อกาแฟหมดแก้วผมจะไปหยิบขนมปังให้เขา3ก้อน เขาก็จะยื่นค่ากาแฟที่เท่าค่าขนมปังให้ผม ทุกครั้งไป เหตุการณ์ของทุกเช้าวันธรรมดาที่ไม่เหมือนทุกวันเริ่มจะกลายเป็นเช้าวันธรรมดาที่เหมือนๆทุกวันไปแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่ง.......... 7นาฬิกาหน้าร้านขนมปัง "ลูกสาวผมจะผ่าตัดตาวันนี้แล้ว"เขาพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "ดีใจด้วยนะครับ"ผมพลอยยิ้มตามไปด้วย "ผมคงไม่ได้มาซื้อขนมปังร้านคุณทุกเช้าอีกแล้ว" เขาพูดต่อ ผมตอบไปว่า"ถ้าอยากทานเมื่อไรมาร้านผมผมจะลัดคิวให้เลยครับ" เขายิ้ม เรานั่งนิ่งทั้งคู่ "ผมต้องไปแล้ว"ผมยื่นขนมปังให้เขา3ก้อนเหมือนทุกๆวัน เขาให้ค่ากาแฟเหมือนทุกๆวันแต่หลังจาวันนี้คงไม่มีอะไรเหมือนทุกเช้าที่ผ่านมาอีกแล้ว.....ผมมองชายคนนั้นจากไปจนลับตา หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เคยเจอชายคนนี้อีกเลย จนกระทั่ง1เดือนต่อมา
7นาฬิกาหน้าร้านขนมปัง เช้านี้ก็เหมือนทุกวันธรรมดา ผมออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อันน้อยนิดในเมืองหลวงยามเช้าก่อนที่จะไปลงมือทำขนมปังเพื่อจำหน่ายแก่ลูกค้าที่มากมายมหาศาลของร้านเรา วันนี้ก็คงเหมือนทุกๆวันธรรมดาเหลือบดูนาฬิกาเป็นเวลา7นาฬิกา2นาทีได้เวลาไปทำขนมปังแล้ว พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้เช้าวันธรรมดานี้ไม่เหมือนทุกวันและจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป.....หญิงสาวหน้าตาสละสลวยนางหนึ่งแต่งตัวเหมือนนิสิตนักศึกษาเดินมาหน้าร้านผม เธอหยุดยืนอยู่หน้าร้านไม่พูดอะไร
"ร้านเปิด8โมงครึ่งครับ"ผมบอกเธอ
"ค่ะ ฉันมายืนรอคิว"ผมยิ้มก่อนที่จะกลับเข้าร้านเพื่อดูว่าขนมปังจะเสร็จหรือยัง ผมเดินเลยเข้าครัวไปต้มกาแฟมา2แก้วแล้วยกมาหน้าร้าน
"ดื่มกาแฟก่อนสิครับ"ผมยื่นกาแฟแก้วหนึ่งให้เธอคนนั้นไป
"ขอเป็นไมโลหรือนมร้อนดีกว่าค่ะ"เธอตอบทั้งๆที่เธอควรจะขอบคุณพอเป็นมารยาทซักหน่อย แต่ไม่เป็นไรผมไม่ถือ ไมโลก็ไมโล ผมไปต้มไมโลมาใหม่แก้วหนึ่ง
"ซื้อไปทานเองหรือครับ"ผมถามเธอ เธอนิ่งไปซักครู่
"ค่ะทานเองค่ะ ฝากคุณพ่อด้วยค่ะ" คำตอบของเธอทำให้ผมนึกถึงมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งที่มาซื้อขนมปังให้ลูกสาวตาบอดในทุกเช้าเมื่อเดือนก่อน
"คุณพ่อฝากขอบคุณคุณมาด้วยค่ะ"เธอพูดต่อ ผมเริ่มจะจับใจความบางอย่างได้แล้วว่าเธอคนนี้คือลูกสาวของมนุษย์เงินเดือนเมื่อเดือนก่อน
"คุณพ่อคุณอยู่ไหนล่ะครับ" เธอไม่ตอบ เธอยกสารละลายน้ำตาลขึ้นจิบเฮือกใหญ่(จริงๆควรจะเป็นดื่มมากกว่าจิบ)ก่อนจะใช้นิ้วชี้มาที่ตาทั้ง2ข้างของเธอผมทราบได้ทันทีโดยที่ไม่ต้องให้เธอตอบอะไรไปมากกว่านี้อีก
"คุณพ่อผ่าตัดเปลี่ยนดวงตากับฉันค่ะ ท่านบอกว่าขนมปังร้านคุณอร่อยมาก มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ท่านรู้สึกเหมือนมองเห็นอยู่ได้" อ้าว....เธอตอบซะแล้ว ผมนั่งฟังนิ่งๆ ตาจ้องมองไปที่ถ้วยทั้ง2ที่ว่างเปล่า เรานั่งนิ่งกันไปพักใหญ่ๆผมจึงลุกขึ้นเก็บถ้วยไปล้างและหยิบขนมปังติดออกมา3ก้อนจัดแจงใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้วเดินไปหน้าร้าน
"คุณครับผมให้"พูดพลางผมก็ยื่นถุงขนมปังให้เธอ เธอหยิบเงินส่งให้ผม "ผมให้ครับ" ผมย้ำเจตนารมณ์ให้ชัดเจน เธอยิ้ม"ฉันให้ค่าไมโล" ผมไม่สามารถปฏิเสธได้จึงต้องรับค่าไมโลที่ราคาเท่าขนมปัง3ก้อนนี้มา เธอคนนั้นเดินจากไป ผมมองตามหลังเขาไปจนลับตา ผมพึ่งจะรู้ว่าอาชีพของผมเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งในชีวิตของใครบางคน ร้านเรามีชื่อเสียงมาก ทุกวันจะมีคนมาต่อแถวซื้อขนมปังยาวไปจนถึง....เอ่....ถึงไหนดีล่ะ เอาเป็นว่ายาวละกัน ถามผมว่าดีมั้ย -ดี ,รวยมั้ย -รวย ,เหนื่อยมั้ย -เหนื่อย ,ชอบมั้ย -ชอบ ,ทำไมชอบ -เหตุผลอยู่กับหญิงสาวที่เดินลับตาผมไปเมื่อครู่นี้ .......
7นาฬิกาหน้าร้านขนมปัง เช้านี้ก็เหมือนทุกวันธรรมดา ผมออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อันน้อยนิดในเมืองหลวง พร้อมทั้งชงกาแฟ1ถ้วยไมโล1ถ้วย หญิงสาวคนนั้นจะมาเวลานี้ทุกเช้าไปเรานั่งคุยกันทุกเราเริ่มสนิทกันมาก ผมรู้แล้วว่าเธอชื่อ"ขนมปัง"ผมพึ่งจะรู้ว่าอาชีพของผมเป็นชื่อคนได้ เหตุการณ์ไม่เหมือนทุกเช้าวันธรรมดาทุกวันกลายเป็นเหตุการณ์ธรรมดาและธรรมดาตลอดไป.......
Posted by : nigel short , Date : 2006-12-18 , Time : 23:18:17 , From IP : 172.29.4.193
|